art. 81 par. 1 kodeksu pracy. Pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną (…) Sąd Najwyższy uwzględnił skargę kasacyjną Odnosząc się do tych argumentów Sąd Najwyższy przyznał, że społeczno-interwencyjny cel reportażu nie wymagał pokazania twarzy jego bohatera, skoro więc mężczyzna nie wyraził zgody na jego rozpowszechnienie w wyemitowanym programie, działania nadawcy były sprzeczne z art. 81 ust. 1 pr.aut. Aczkolwiek sąd „może” przyznać Jeden ze stereotypów głosi, że ustawowe zezwolenie na korzystanie z wizerunku osób powszechnie znanych, jeśli wykonano go w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych (art. 81 ust. 2 pkt 1 pr.aut.), rozpościera się także na działania reklamowe — tak nie jest. Druga konkluzja to oczywiście: pamiętajcie o umowach, jeśli Spełniony jest zatem przewidziany w art. 81 ust. 2 pkt 2 pr. aut. wymóg uczestniczenia w zgromadzeniu. Wobec tego ani użytkownik portalu, który zamieścił zdjęcie, ani pozwany jako świadczący usługę hostingową, nie miał obowiązku uzyskiwania zgody powoda na opublikowanie zdjęcia klasowego z jego wizerunkiem pomiędzy innymi osobami. Bernard Długosz. Łódź (woj. łódzkie) Zobacz innych prawników. Art. 4. Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych - Nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego: 1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty; 2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole; 3) opublikowane opisy patentowe Inna sprawa, że być może rozstrzygnięcie wyglądałoby inaczej gdyby powódka wyszła od art. 83 pr.aut. — który w sprawie roszczeń o naruszenie art. 81 pr.aut. odsyła do art. 78 ust. 1 pr.aut. — ale to już całkiem inna historia. . [responsivevoice_button voice="Polish Female" buttontext="Przeczytaj na głos tekst artykułu."]Ochrona wizerunku personelu jednostki wizerunku personelu jednostki medycznej. Wizerunek to dane osobowe, które w zależności od stanu faktycznego będą stanowiły informację o zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej. Forma jego utrwalenia nie ma tu większego znaczenia natomiast istotne będzie, jakie narzędzia zostaną wykorzystane do jego przetwarzania. Wizerunek obejmuje zarówno zdjęcie jak i np. nagranie z monitoringu. Sposób przetwarzania wizerunku pozwoli na rozstrzygnięcie czy w przypadku wykorzystania konkretnego wizerunku dochodzi do przetwarzania danych zwykłych czy szczególnej kategorii. Wizerunek twarzy może stać się np. danymi określanymi jako szczególnie chronione, jeśli jego przetwarzanie odbywa się przy użyciu specjalnych technik takich jak techniki dla celów osobistych, domowych. W przypadku, kiedy przetwarzanie (np. nagrywanie) wizerunku innej osoby ma służyć celom osobistym i domowym to powinno ono zostać poprzedzone uzyskaniem zgody w sensie potocznym. Nie jest to wymagane z punktu widzenia przepisów prawa ale zasady współżycia społecznego nakazują uszanować fakt, że ktoś może sobie nie życzyć, aby go nagrywać czy robić zdjęcia podczas, gdy wykonuje swoją pracę, odpoczywa itd. Każdy, kto chciałby wykorzystać wizerunek innej osoby w celach wykraczających poza osobiste i domowe np. pracodawca wizerunki swoich pracowników , czy pacjent wizerunek personelu szpitala nie może zapominać zarówno o regulacjach RODO[1], jak i o przepisach ustawy o pr. aut.[2].Rozpowszechnianie do zasady, zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o pr. aut. nie można rozpowszechniać cudzego wizerunku bez zgody osoby na nim przedstawionej z następującymi wyjątkami:Osoba, której wizerunek ma być rozpowszechniony jest osobą powszechnie znaną, a jej wizerunek utrwalono w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych (w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych);Wizerunek osoby stanowi jedynie szczegół całości takiej jak: zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza;Osoba otrzymała umówioną zapłatę za rozpowszechnianie wizerunku jest bezprawne. W pozostałych przypadkach rozpowszechnianie wizerunku bez wymaganej prawem zgody jest bezprawne. Wynika to z ochrony dóbr osobistych jednostki oraz konieczności zapewnienia jej wyłącznego prawa do decydowania o rozpowszechnianiu własnego wizerunku. Rozpowszechnianie wizerunku zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 3) ustawy o pr. aut. oznacza udostępnienie go publicznie w jakikolwiek sposób, czyli np. umieszczenie zdjęcia na portalu społecznościowym, w stopce służbowych wiadomości, w folderze reklamowym przekazywanym potencjalnym kontrahentom itp. Jednocześnie rozpowszechnianie wizerunku stanowi bez wątpienia przetwarzanie danych osobowych, o którym mowa w art. 4 ust. 2 RODO. Oznacza to, że aby mieć prawo do rozpowszechniania wizerunku innej osoby trzeba wykazać się posiadaniem przesłanek legalizujących z przesłanek będzie zgoda osoby, której wizerunek ma być rozpowszechniany, wyrażona na podstawie art. 81 ust. 1 ustawy o pr. aut. w związku z art. 6 ust. 1 lit. a) RODO. Zgoda taka musi spełniać następujące wymogi: być dobrowolna, konkretna, świadoma i jednoznaczna. Oznacza to, że Administrator danych osobowych, zgodnie z motywem (42) RODO jest zobowiązany przygotować oświadczenie o wyrażeniu zgody w formie zrozumiałej i łatwo dostępnej, jasnym i prostym językiem i niezawierające nieuczciwych warunków. Oświadczenie takie powinno zawierać tożsamość Administratora danych oraz zamierzone cele przetwarzania danych gruncie przepisów ustawy o pr. aut. ważne jest, aby osoba wyrażająca zgodę miała świadomość w jaki sposób jej wizerunek będzie rozpowszechniany. Oznacza to, że taka zgoda nie może być zbyt ogólna, a osoba, której dane dotyczą znała okoliczności, w których wizerunek może być upubliczniany, w tym formę przedstawienia wizerunku, miejsce, czas publikacji, a także to, jakim ewentualnym komentarzem wizerunek będzie danych osobowych musi pamiętać również o tym, że osoba, która wyrazi zgodę na rozpowszechnianie wizerunku ma prawo do odwołania tej zgody zarówno na gruncie ustawy o pr. aut. jak i RODO. W przypadku ustawy o pr. aut. zgoda na rozpowszechnianie wizerunku może być odwołana w każdym czasie, chyba, że odwołanie to staje się bezprzedmiotowe, ponieważ interes majątkowy został już zrealizowany, np., gdy zdjęcie zostało już upublicznione w sposób ustalony pomiędzy stronami. Odwołanie takie działa więc od chwili złożenia stosownego oświadczenia woli na przyszłość. Na gruncie tej ustawy osoba, której wizerunek dotyczy będzie miała również możliwość zakazania rozpowszechniania swojego wizerunku, jeśli w świetle nowych okoliczności, czynność ta będzie naruszać inne jej prawa osobiste, np. prawo do przypadku zgody wyrażonej na podstawie RODO zgoda na przetwarzanie danych w postaci wizerunku może być odwołana w każdym czasie, przy czym pozostanie ona bez wpływu na zgodność z prawem takiego przetwarzania przed jej wycofaniem. Sytuacja mocno się skomplikuje w przypadku, kiedy Administrator danych osobowych rozpowszechni już wizerunek danej osoby, a ona zażąda realizacji prawa z art. 17 RODO do bycia zapomnianym. Wówczas Administrator danych osobowych będzie zobowiązany podjąć rozsądne działania w celu poinformowania innych administratorów przetwarzających ten wizerunek, że osoba żąda realizacji prawa do bycia zapomnianym a tym samym np. usunięcia wszystkich linków do tych danych oraz ich sytuacji, w której zgoda na przetwarzanie wizerunku miałaby być pobierana przez pracodawcę od pracownika Administrator danych osobowych musi mieć świadomość, że, zgodnie z motywem (43) RODO, zgoda nie powinna stanowić ważnej podstawy prawnej przetwarzania danych w szczególnych przypadkach, tj., gdy istnieje wyraźny brak równowagi między osobą, której dane dotyczą a Administratorem danych osobowych czy gdy Administrator danych osobowych jest organem publicznym. W takich sytuacjach jest mało prawdopodobne by zgoda została wyrażona dobrowolnie. Zgody, bowiem nie uważa się za dobrowolną wówczas, gdy istnieje brak równowagi miedzy stronami a w przypadku relacji pracodawca-pracownik taka sytuacja jest bardzo uzasadniony interes administratora danych osobowychInną przesłanką legalizującą dla przetwarzania tych danych może być także art. 6 ust. 1 lit. f), RODO, czyli konieczność przetwarzania do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez Administratora danych osobowych. Zastosowanie tej przesłanki wymaga przeprowadzenia tzw. testu równowagi, który służy ustaleniu, czy interesy lub podstawowe prawa i wolności osoby nie mają charakteru nadrzędnego w stosunku do interesów Administratora danych osobowych. Test musi zostać przeprowadzony przed rozpoczęciem przetwarzania danych, ponieważ od jego wyniku zależy to czy Administrator danych osobowych będzie mógł się powołać przy przetwarzaniu na podstawę z art. 6 ust. 1 lit. f) ocena planowanego rozstrzygnięcia. Administrator danych osobowych powinien oceniać niezbędność przetwarzania na podstawie prawnie uzasadnionego interesu odrębnie dla konkretnych kategorii danych. Np. w sytuacji przetwarzania wizerunku pracowników np. na identyfikatorach czy kartach dostępu do pomieszczeń pracodawca będzie mógł się powołać na prawnie uzasadniony interes wówczas, gdy wizerunek będzie tam zamieszczany ze względów bezpieczeństwa (konieczność weryfikacji osób mających dostęp do pomieszczenia objętego szczególnymi wymogami bezpieczeństwa). Przesłanka ta w wielu przypadkach nie będzie stanowiła podstawy dla przetwarzania polegającego na rozpowszechnianiu wizerunku, chociaż wyjątkiem od tej zasady może być np. umieszczenie wizerunku rzecznika prasowego danej organizacji na jej stronie pacjent może nagrać przebieg wizyty lekarskiej bez zgody przez pacjenta lub osobę mu towarzyszącą przebiegu wizyty lekarskiej bez zgody lekarza stało się w obecnych czasach coraz bardziej powszechne. Pacjenci za pomocą dowodu z nagrania starają się wykazać, że zachowanie lekarza było nieodpowiednie lub, że np. dokumentacja medyczna jest prowadzona w sposób nieprawidłowy, ponieważ lekarz nie dokonuje do niej wpisu wszystkich informacji, które mu pacjent przekazuje. Samo nagrywanie przez pacjenta jego własnej wizyty nie stanowi przestępstwa w rozumieniu przepisów ustawy Pacjent jest bowiem uprawniony do uzyskiwania informacji o swoim stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. Sytuacja, w której pacjent na swojej wizycie nagrywa wyłącznie dźwięk niczym nie różni się od tej, w której zapisywałby sobie zalecenia lekarskie na kartce papieru. Lekarz nie może odmówić pacjentowi udzielenia informacji o stanie zdrowia powołując się na brak zgody na nagrywanie rozmowy. Odmowa taka mogłaby być bowiem uznana za naruszenie podstawowego prawa pacjenta, jakim jest prawo do informacji o stanie zdrowia.[4]Nagranie przez pacjenta własnej wizyty. Samo nagrywanie przez pacjenta jego własnej wizyty nie stanowi przestępstwa w rozumieniu przepisów ustawy Pacjent jest bowiem uprawniony do uzyskiwania informacji o swoim stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. Inaczej sytuacja wygląda wtedy, kiedy obca osoba, nieupoważniona przez pacjenta do uzyskiwania informacji o jego stanie zdrowia, nagrałaby cudzą rozmowę. Tego typu działanie może zostać uznane za przestępstwo zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do lat 2, z art. 267 § 3 a ujawnienie nagranej w ten sposób rozmowy za przestępstwo z art. 267 § 4 Zgodnie z treścią art. 267 § 3 karze podlega ten, kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem lub oprogramowaniem. Takim urządzeniem może być każde służące do rejestracji dźwięku i obrazu, a więc np. telefon komórkowy, kamera, aparat fotograficzny czy rejestrowanie przebiegu wizyty nie wymaga zgody lekarza a konieczność jej uzyskania pojawia się dopiero w momencie publikacji nagrania ujawniającego wizerunek i dopiero to opublikowanie może powodować powstanie odpowiedzialności po stronie nagrywającego. Potajemne rejestrowanie rozmów narusza zagwarantowane w art. 49 Konstytucji RP prawo do wolności i ochrony tajemnicy komunikowania się oraz może zostać uznane za ingerencję w dobra osobiste osoby nagrywanej. Nie oznacza to jednak, że w każdym przypadku sąd uzna takie nagranie za naruszenie dóbr osobistych lekarza. Zgodnie z art. 24 ochrona przysługuje jedynie przed bezprawnym naruszeniem dobra osobistego, co oznacza, że jeśli działanie było zgodne z zasadami współżycia społecznego lub też zmierzało do ochrony uzasadnionego interesu społecznego lub prywatnego to nie będzie ono nosiło cech bezprawności. Pacjent może bowiem próbować dowodzić, że nagranie którego dokonał było uzasadnione i usprawiedliwione koniecznością ochrony większego dobra niż tajemnica komunikowania się czyli jego zdrowia i życia lub potrzebą wykazania nagannego zachowania lekarza czy funkcjonowania podmiotu leczniczego, którego działalność jest finansowana ze środków przez pacjenta nagrania bez zgody lekarza. Z inną sytuacją w sensie prawnym mamy do czynienia wówczas, gdy pacjent zarejestruje obraz i dźwięk podczas swojej wizyty lekarskiej ,a następnie opublikuje takie nagranie bez zgody lekarza np. na portalach społecznościowych. Takie działanie narusza w szczególności przepisy art. 81 ust. 1 ustawy o pr. aut., ponieważ rozpowszechnianie wizerunku wymaga wyraźnej zgody nagrywanego. Jeżeli lekarz nie wyraził zgody na rozpowszechnianie swojego wizerunku może dochodzić swoich praw przed sądem cywilnym. Środki ochrony razie rozpowszechniania wizerunku osoby na nim przedstawionej bez wymaganego prawem zezwolenia przysługują roszczenia wymienione w art. 78 ust. 1 ustawy o pr. aut. tj. żądanie zaniechania rozpowszechniania wizerunku, usunięcia skutków niezgodnego z prawem rozpowszechniania czy też żądanie odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia lub przekazania określonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Oczywiście osobie, której wizerunek jest przetwarzany niezgodnie z przepisami prawa przysługuje również prawo do złożenia skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych oraz prawo ochrony prawnej przed której wizerunek rozpowszechniono bezprawnie może dochodzić swoich roszczeń na gruncie art. 448 w związku z art. 24 ponieważ wizerunek jest traktowany jako dobro osobiste w rozumieniu art. 23 Z tego względu może domagać się zaniechania działania zagrażającego jego dobru osobistemu zadośćuczynienia pieniężnego lub np. zapłaty określonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Może również żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia podjęła czynności konieczne do usunięcia jego skutków. W przypadku, gdy została wyrządzona szkoda majątkowa poszkodowany może wnosić o jej naprawienie na zasadach ogólnych, czyli wykazując działanie szkodzące, szkodę oraz związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem a powstaniem szkody. Oznacza to, że jeśli poszkodowany domaga się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie środków ochrony naruszonych dóbr osobistych (art. 448 w związku z art. 24 § 1 to przesłanką roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia jest tu wykazanie przez pokrzywdzonego faktu naruszenia konkretnego dobra osobistego oraz doznania krzywdy na skutek owego naruszenia. Skoro natomiast art. 24 § 1 formułuje domniemanie bezprawności naruszenia dóbr osobistych, zatem to na pozwanym ciąży obowiązek wykazania, że jego działanie naruszające dobra osobiste powoda nie było z art. 24 § 3 roszczenia te mogą być dochodzone łącznie z roszczeniami wynikającymi z art. 78 ust. 1 ustawy o pr. podstawę dochodzenia roszczeń odszkodowawczych z tytułu poniesionej szkody majątkowej lub niemajątkowej daje osobie, której dane były przetwarzane niezgodnie z prawem, również art. 82 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)[2] Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych ( z 2020 r. poz. 288)[3] Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks Karny ( z 2020 r. poz. 568 ze zm.)[4] Sąd Apelacyjny w Poznaniu wskazał w wyroku z dnia 8 marca 2018 r. (I A Ca 917/17), że naruszenie prawa pacjenta do informacji występuje już z chwilą nieudzielenia pacjentowi informacji, bez względu na to, czy wystąpiły skutki w postaci uszkodzenia lub rozstroju zdrowia.[5] Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny ( z 2020 r. poz. 875) Art. 81. 1. Właściciel pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest obowiązany przedstawiać go do badania technicznego. 2. Badania techniczne dzieli się na badania okresowe i badania dodatkowe. 3. Okresowe badanie techniczne po raz pierwszy jest przeprowadzane przed pierwszą rejestracją pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 4. Badaniu, o którym mowa w ust. 3, nie podlega: 1) nowy pojazd, na którego typ zostało wydane świadectwo homologacji, o którym mowa w art. 68 ust. 1, lub zostało wydane zwolnienie z obowiązku homologacji, o którym mowa w art. 70, 2) nowy pojazd sprowadzony z zagranicy, na którego typ zostało wydane świadectwo homologacji zgodnie ze wspólnotową procedurą homologacji przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederację Szwajcarską lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, 3) zarejestrowany pojazd sprowadzony z państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym: a) na którego typ zostało wydane świadectwo homologacji zgodnie ze wspólnotową procedurą homologacji przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym w okresie od dnia pierwszej rejestracji za granicą do dnia terminu okresowego badania technicznego określonego w ust. 5, lub b) w którego dowodzie rejestracyjnym lub innym dokumencie wydanym przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym przedstawionym do rejestracji, zawarta jest informacja o wykonanym badaniu technicznym i jego terminie ważności - z wyjątkiem taksówki osobowej, pojazdu uprzywilejowanego lub pojazdu odpowiednio przystosowanego lub wyposażonego zgodnie z przepisami o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych, pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu oraz pojazdu przystosowanego konstrukcyjnie do ruchu lewostronnego. 5. Okresowe badanie techniczne pojazdu przeprowadza się corocznie, z zastrzeżeniem ust. 6-10. 6. Okresowe badanie techniczne samochodu osobowego, samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, motocykla lub przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t przeprowadza się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji, następnie przed upływem 5 lat od dnia pierwszej rejestracji i nie później niż 2 lata od dnia przeprowadzenia poprzedniego badania technicznego, a następnie przed upływem kolejnego roku od dnia przeprowadzenia badania. Nie dotyczy to pojazdu przewożącego towary niebezpieczne, taksówki osobowej, pojazdu samochodowego konstrukcyjnie przeznaczonego do przewozu osób w liczbie od 5 do 9, wykorzystywanego do zarobkowego transportu drogowego osób, pojazdu marki ,,SAM", pojazdu zasilanego gazem, pojazdu uprzywilejowanego oraz pojazdu używanego do nauki jazdy lub egzaminu państwowego, które podlegają corocznym badaniom technicznym. 7. Okresowe badanie techniczne ciągnika rolniczego, przyczepy rolniczej oraz motoroweru przeprowadza się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji, a następnie przed upływem każdych kolejnych 2 lat od dnia przeprowadzenia badania. 8. Przepisy ust. 6 i 7 dotyczą również pojazdów, o których mowa w ust. 6 i 7, zarejestrowanych po raz pierwszy za granicą. W tym przypadku za dzień pierwszej rejestracji, o której mowa w ust. 6 i 7, przyjmuje się dzień pierwszej rejestracji za granicą. 9. Okresowe badanie techniczne autobusu przeprowadza się przed upływem roku od dnia pierwszej rejestracji i następnie co 6 miesięcy. 10. Przyczepa lekka i pojazd zabytkowy nie podlegają okresowym badaniom technicznym. W przypadku pojazdu zabytkowego, wykorzystywanego do zarobkowego transportu drogowego podlega on corocznym badaniom technicznym. 11. Niezależnie od badań, o których mowa w ust. 3-5, dodatkowemu badaniu technicznemu podlega pojazd: 1) skierowany przez organ kontroli ruchu drogowego: a) w razie uzasadnionego przypuszczenia, że zagraża bezpieczeństwu ruchu lub narusza wymagania ochrony środowiska, b) który uczestniczył w wypadku drogowym, w którym zostały uszkodzone zasadnicze elementy nośne konstrukcji nadwozia, podwozia lub ramy, z zastrzeżeniem pkt 5, lub noszący ślady uszkodzeń albo którego stan techniczny wskazuje na naruszenie elementów nośnych konstrukcji pojazdu, mogące stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego; 2) skierowany przez starostę albo na wniosek posiadacza pojazdu: a) w celu identyfikacji lub ustalenia danych niezbędnych do jego rejestracji, b) jeżeli z dokumentów wymaganych do jego rejestracji wynika, że uczestniczył on w wypadku drogowym, lub narusza wymagania ochrony środowiska; 3) w którym dokonano zmian konstrukcyjnych lub wymiany elementów powodujących zmianę danych w dowodzie rejestracyjnym, z zastrzeżeniem art. 66 ust. 4 pkt 5 i 6, z wyłączeniem montażu instalacji do zasilania gazem; 4) który ma być używany jako taksówka osobowa lub bagażowa, pojazd uprzywilejowany, pojazd do nauki jazdy, pojazd do przeprowadzania egzaminu państwowego lub pojazd odpowiednio przystosowany lub wyposażony zgodnie z przepisami o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych; 5) w którym została dokonana naprawa wynikająca ze zdarzenia powodującego odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia określonego w grupach 3 i 10 działu II załącznika do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151, z późn. zm.) w zakresie elementów układu nośnego, hamulcowego lub kierowniczego mających wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego; 6) w którym w czasie badania technicznego stwierdzono ślady uszkodzeń lub naruszenie elementów nośnych konstrukcji pojazdu, mogących stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego; 7) dla którego określono wymagania techniczne w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.(438) ), ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.(439) ) lub ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.(440) ); 8) autobus, którego dopuszczalna prędkość na autostradzie i drodze ekspresowej wynosi 100 km/h, co do zgodności z dodatkowymi warunkami technicznymi; 9) dla którego określono dodatkowe wymagania techniczne w międzynarodowych porozumieniach dotyczących międzynarodowego transportu drogowego. 12. Badanie techniczne pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu może być przeprowadzone po przedstawieniu dokumentu wydanego przez właściwy organ dozoru technicznego, stwierdzającego sprawność urządzenia technicznego. 13. W razie powstania trudności w ustaleniu parametrów pojazdu, badanie techniczne może być przeprowadzone po przedstawieniu opinii rzeczoznawcy samochodowego, o którym mowa w art. 79a. 14. Termin ważności badania technicznego pojazdu, o którym mowa w ust. 4 pkt 3 lit. b, uznaje się, o ile nie jest dłuższy niż termin ważności badania technicznego ustalany na podstawie ust. 5-10. 15. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób przeprowadzenia badań technicznych oraz wzory dokumentów stosowanych przy tych badaniach, uwzględniając w szczególności zakres warunków technicznych pojazdów podlegających badaniu. Na wstępie niniejszego artykułu należy wskazać czym jest licencja. Pojęcie to rozumiane jest czasami w sposób dwojaki. Wynika to z faktu, iż w Ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie Autorskim i Prawach Pokrewnych (dalej również jako „pr. aut.”) w art. 41 ust. 2 opisana została ona jako „umowa o korzystanie z utworu”. Natomiast w Ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo Własności Przemysłowej (dalej również jako „ w art. 66 ust. 2 wskazane zostało, że „uprawniony z patentu może w drodze umowy udzielić innej osobie upoważnienia (licencji) do korzystania z jego wynalazku (umowa licencyjna)”. Trzeba jednak przyjąć za większością doktryny, że pojęcie „umowa licencyjna” używane jest w odniesieniu do czynności prawnej (umowy pomiędzy licencjodawcą i licencjobiorcą), natomiast termin „licencja” używany jest jako określenie upoważnienia, udzielonego licencjobiorcy w wyniku zawarcia umowy licencyjnej. Poniżej wskazane i przybliżone zostaną rodzaje licencji w zależności od tego, czy dotyczą one korzystania z utworu (a więc na podstawie przepisów prawa autorskiego) czy też korzystania z wynalazków (na podstawie przepisów prawa własności przemysłowej), do którego to korzystania można odpowiednio odnieść korzystanie z innych praw własności przemysłowej (przepisy dotyczące licencji na wynalazek są bowiem bardzo podobne w przypadku licencji na korzystanie z innych praw własności przemysłowej). Spis treściPrzepisy prawa autorskiegoNa gruncie przepisów dotyczących utworów, mamy do czynienia z licencją wyłączną i niewyłączną. Główna różnica pomiędzy tymi dwiema licencjami została przedstawiona w art. 67 ust. 2 pr. aut., w którym wskazano: „Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna)”. Co szczególnie istotne, przytoczony przepis stanowi, że istnieje domniemanie licencji niewyłącznej. Oznacza to że, aby licencja miała charakter wyłączny, należy to jednoznacznie zastrzec w umowie. Ponadto, dalsze przepisy wskazują, że licencja wyłączna wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Jak słusznie wskazuje SA w Warszawie, tylko w razie wyraźnego zamieszczenia w umowie, w formie pisemnej, postanowienia o wyłącznym charakterze licencji bądź postanowienia wyraźnie sprzeciwiającego się udzielaniu dalszych licencji przez licencjodawcę, można zakwalifikować daną umowę jako umowę licencyjną wyłączną (zob. wyr. SA w Warszawie z r., I ACa 145/14, Legalis).Należy również zwrócić uwagę na art. 67 ust. 4 pr. aut., w którym wyszczególniono, że licencja wyłączna upoważnia licencjobiorcę wyłącznego do dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych w zakresie objętym umową licencyjną. Oznacza to, że taki licencjodawca posiada legitymację czynną do występowania z powództwem. Jednakże, należy pamiętać o tym, że w treści umowy licencyjnej można prawo to wyłączyć. Przepisy prawa własności przemysłowejUmowa licencyjna na wynalazek polega na udzieleniu przez osobę uprawnioną z patentu innej osobie upoważnienia do korzystania z jej wynalazku. Wraz z zawarciem umowy licencjobiorca nabywa prawo korzystania z wynalazku chronionego patentem w zakresie udzielonego upoważnienia. Na gruncie tych przepisów można wyróżnić licencję wyłączną oraz niewyłączną, ograniczoną oraz pełną, licencję otwartą oraz dorozumianą. W rozdziale 7 Ustawy Prawo własności przemysłowej opisano również licencję przymusową, jednakże, wbrew swojej nazwie, nie uznaje się jej za jeden z rodzajów licencji, lecz za szczególną, przymusową formę upoważnienia do korzystania z opatentowanego wynalazku na rzecz osoby wyłączna i niewyłącznaRóżnica pomiędzy licencją wyłączną i niewyłączną została wskazana powyżej, podczas omówienia przepisów pr. aut., i dotyczy liczby osób upoważnionych. W zakresie przepisów dotyczących własności przemysłowej ustawodawca wprowadził również domniemanie licencji niewyłącznej. Licencja ograniczona i pełnaKolejnym podziałem jest podział ze względu na zakres udzielonego upoważnienia do korzystania z wynalazku. Wyróżnia się licencje ograniczoną, w której strony mogą w umowie ograniczyć zakres korzystania z wynalazku oraz licencje pełne, zwane także nieograniczonymi, w których nie przewidziano ograniczeń zakresu korzystania z wynalazku i licencjobiorca ma prawo do korzystania z wynalazku w takim zakresie, jak licencjodawca. Tak jak w przypadku licencji niewyłącznej, w stosunku do której istnieje domniemanie, taka sama sytuacja jest w związku z licencją pełną. Dlatego też, jeżeli w umowie licencyjnej nie ograniczono zakresu korzystania z wynalazku, licencjobiorca ma prawo korzystania z wynalazku w takim samym zakresie jak licencjodawca. Licencja ograniczona może zawierać ograniczenia czasowe, terytorialne lub odnoszące się np. do zakresu korzystania z otwartaLicencja otwarta jest oświadczeniem uprawnionego o gotowości udzielenia licencji na korzystanie z wynalazku, złożonym w Urzędzie Patentowym RP (dalej również jako: „UPRP”). Oświadczenie takie może zostać złożone w dowolnym momencie w czasie trwania ochrony patentowej. Przez złożenie oświadczenia woli wobec UPRP uprawniony z patentu dokonuje samoograniczenia swojego prawa. Jest to pewien rodzaj licencji niewyłącznej, zezwalający dowolnej osobie na korzystanie z utworu oraz jego modyfikowanie. Informacja o złożeniu oświadczenia podlega ujawnieniu przez wpis do rejestru patentowego. Nie jest wymagane złożenie wniosku, w związku z tym wpis następuje z dorozumianaLicencja dorozumiana opisana została w art. 81 stanowi ona o domniemaniu, że wykonawca prac badawczych lub podobnych, wykonanych na zamówienie, udzielił zamawiającemu licencji na korzystanie z wynalazków zawartych w przekazanych wynikach prac. Przepis ten stosuje się wyłącznie, gdy umowa o wykonanie prac badawczych lub inna podobna umowa nie stanowi rodzaje licencji różnią się od siebie przede wszystkim zakresem uprawnień do korzystania z utworu, a także ze względu na liczbę osób do tego upoważnionych. Równocześnie, w stosunku do każdego rodzaju licencji ustawodawca przewidział pewne uregulowania i domniemania. Dlatego też niezwykle istotnym jest dokładne zgłębienie przepisów przed sporządzeniem lub podpisaniem umowy zainteresował Państwa opisany wyżej temat, zapraszamy do kontaktu z Kancelarią (tel.: +48 17 307 07 66, +48 12 307 09 88 lub e-mail: kancelaria@ oraz do umówienia spotkania w biurze Kancelarii w Rzeszowie lub BonusiakJestem aplikantem radcowskim przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Rzeszowie. Specjalizuje się w zakresie zagadnień prawa bankowego, windykacji należności Klientów, prawa cywilnego oraz wsparciem w obsłudze prawnej podmiotów gospodarczych. Home / Artykuły / Ochrona wizerunku i prawa do prywatności osoby publicznejOchrona wizerunku i prawa do prywatności osoby publicznej 30 września 2016 0 2439 Kodeks cywilny nie zawiera definicji dóbr osobistych, lecz ogranicza się do stwierdzenia, że dobrami osobistymi człowieka, zgodnie z art. 23 są w szczególności: zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza, racjonalizatorska. W przypadku osób publicznych dochodzi najczęściej do naruszenia ich prywatności oraz wizerunku. Publikacja prasowa ujawniająca dane z życia prywatnego osoby publicznej może w przypadku braku jej zgody, obejmować tylko fakty pozostające bezpośrednio w związku z prowadzoną przez nią działalnością publiczną (wyrok SN z dnia 24 stycznia 2008 roku, sygn. akt I CSK 341/07). A zatem znany aktor, poseł na Sejm RP, zawodnik profesjonalny mogą zostać sfotografowani tylko w miejscu, w którym świadczą pracę, a w innym przypadku, tylko wtedy, gdy wyrażą na to zgodę lub otrzymają zapłatę za użyczenie swojego wizerunku. Publikacje prasowe dotyczące osób publicznych nie powinny zawierać treści wkraczających w ich życie rodzinne, intymne. Jak podaje adwokat Piotr Bańczyk w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie ma definicji legalnej pojęcia wizerunek. W świetle ust. 2 pkt 2 pr. aut. zezwolenia nie wymaga rozpowszechnianie wizerunku osoby stanowiącej tylko szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza[1]. W celu uzyskania głębszej informacji dotyczącej wizerunku należy sięgnąć do dorobku doktryny. Prof. Stefaniuk twierdzi, że wizerunek są to takie cechy twarzy i całej postaci, które pozwalają zidentyfikować jakąś osobę jako określoną jednostkę fizyczną[2]. Natomiast w komentarzu do prawa autorskiego i prasowego autorzy definiują wizerunek jako wytwór niematerialny, który za pomocą środków plastycznych przedstawia rozpoznawalną podobiznę danej osoby lub danych osób. Obok klasycznych portretów malarskich są to także fotografie i karykatury[3]. Koniecznym elementem pojęcia wizerunku jest wymóg rozpoznawalności osoby. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreślono, że naruszenie prawa do wizerunku występuje wówczas, gdy fotografia, na której dana osoba się znajduje bez zgody, umożliwia jej identyfikację (wyrok SN z dnia 27 lutego 2003 roku, syg. akt IV CKN 1819/00). W przypadku naruszenia prawa do prywatności osoby publicznej, Sąd Najwyższy, orzekł, że jednostka, jako podmiot obdarzony autonomią woli, ma prawo samodzielnie wyznaczać obszar swojej prywatności, w szczególności wytyczać granice dostępności swojego życia osobistego dla innych. W aspekcie autonomii informacyjnej prawo do prywatności oznacza uprawnienie jednostki do decydowania, które informacje odnoszące się do niej (jej życia osobistego) dostępne będą osobom trzecim. Każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz decydowania o swoim życiu osobistym. W przypadku naruszenia dóbr osobistych osób publicznych, należy zgodnie z art. 24 żądać od naruszyciela: a) zaniechania działania, które powoduje naruszenie dobra osobistego, b)usunięcia skutków prawnych, c) złożenia oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie, d) zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego, e) zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny, f) naprawienia szkody majątkowej, która została wyrządzona wskutek naruszenia dobra osobistego. Niniejsze przepisy mają na celu ochronę dóbr osobistych osób publicznych, narażonych na ich liczne naruszenia ze strony mediów oraz osób trzecich. Przygotowała: Paula Majcher Sprawdził i zatwierdził: Adwokat Piotr Bańczyk Kancelaria Adwokacka Adwokat Piotr Bańczyk w Katowicach [1] J. Sieńczyło-Chlabicz, Prawo mediów, Warszawa 2012, s. 176. [2] K. Stefaniuk, Naruszanie prawa do wizerunku przez rozpowszechnianie podobizny, PiP 1970, [3] J. Barta, R. Markiewicz, Prawo autorskie i prawa pokrewne. Komentarz, Warszawa 2011, Problematyczne jest nadal to, czy w art. 23 i art. 81 ust. 1 mowa jest o tym samym, czy też o różnych dobrach. Według pierwszego poglądu28 zarówno ochrona z kodeksu cywilnego (art. 23), jak i prawa au-torskiego (81 ust. 1) dotyczy tego samego dobra prawnego. Funkcją art. 81 ust. byłoby w takim wypadku jedynie dookreślenie, doprecyzowanie zakresu ochrony wizerunku statuowanej przez przepisy kodeksu cywilne-go. Za takim poglądem zdaniem jego zwolenników przemawiać mają argu-menty natury systemowej i celowościowej. Zatem wizerunek, niezależnie od tego, czy dochodzimy jego ochrony na podstawie przepisów czy prawa autorskiego, powinien być rozumiany jednakowo – jako „ustale-nie obrazu fizycznego zdatne do zwielokrotniania i do rozpowszechnienia”29. 26 Por. K. Czyżewski, s. 247. 27 T. Grzeszak, s. 543. Pewne wątpliwości może budzić to, jak dobro osobiste może zostać „od-kryte” – autorce chodziło tu zapewne o ustalenie przez sądy istnienia takiego dobra. 28 Reprezentowanego przez A. Matlak, s. 321. 29 Ibidem. Reprezentowany jest również pogląd odmienny30, według którego, sko-ro mamy dwa różne reżimy ochsko-rony wizerunku, to w każdym z nich po-winniśmy to pojęcie rozumieć odmiennie. Wynika ono z tezy, że art. 23 pełni inną funkcję niż art. 81 – upraszczając nieco te rozważania można powiedzieć, że art. 23 chroni osobę przed naruszeniem jej in-nych dóbr osobistych (jak prywatność, cześć, godność) za pośrednictwem wizerunku (np. opublikowanie w prasie karykatury obrażającej jakąś oso-bę), zaś art. 81. ust. 1 chroni swobodę, dowolność jednostki ludzkiej w decydowaniu, czy i w jaki sposób jej podobizna zostanie rozpowszech-niona (dla przyznania ochrony nie jest konieczne wykazanie naruszenia żadnego innego dobra osobistego), i jednocześnie interes ekonomiczny, jaki z wizerunkiem niektórych osób może się wiązać (znani aktorzy, spor-towcy). Zatem wizerunek z art. 81 ust. 1 to „odwzorowanie fizycz-nych cech człowieka, ewentualnie w połączeniu z charakterystycznymi dla niego rekwizytami ubioru”,31 pozwalającymi na identyfikację takiej osoby (taka definicja może być zakwalifikowana do pierwszej grupy poglą-dów na temat istoty wizerunku – o której była mowa wyżej – utożsamiają-cej go z wyglądem danej osoby). To samo pojęcie w art. 23 oznacza zaś „obraz postaci człowieka” jaki powstaje w odbiorze publicznym32, od-wzorowanie cech fizycznych osoby (jest to zatem definicja podobna do tej, którą zaproponował S. Grzybowski). Dalej autorka tego poglądu twierdzi, że pomiędzy tak rozumianymi przepisami art. 23 i 81 zachodzi kumulatywny zbieg przepisów (co oznacza, że pokrzywdzony może domagać się ochrony bądź na podsta-wie jednego przepisu, bądź drugiego, ale może również połączyć roszcze-nia z obu podstaw33). Zauważyć należy, że istotnie bardzo często będzie tak, że naruszenie swobody dysponowania własnym wizerunkiem będzie jednocześnie naruszeniem innego dobra osobistego (cześć, prywatność). Może być jednak tak (jak w podawanym przez E. Traple przykładzie za-mieszczenia czyjejś fotografii na wystawie, bez zgody osoby przedstawio-30 E. Traple, s. 813-816. 31 Ibidem, s. 816. 32 Ibidem, s. 816. 33 Z. Radwański, A. Olejniczak, Prawo zobowiązań. Cześć ogólna, Warszawa 2005, s. 365. nej), że nie dojdzie do naruszenia żadnego innego dobra prawnego poza wizerunkiem34. Wtedy zaś osoba przedstawiona będzie mogła zakazać roz-powszechniania wizerunku tylko na podstawie art. 81 ust. 1 rosz-czenie zaś oparte na podstawie art. 23 rozumianego tak jak powyżej, będzie niezasadne ze względu na brak naruszenia innego dobra osobistego. Nie można zatem w takiej sytuacji mówić o kumulatywnym zbiegu przepi-sów. Z poglądem o „wielości wizerunków” w prawie polskim trudno się zgo-dzić także z innego względu. E. Traple twierdzi, iż w art. 23 chodzi o ochronę wartości idealnej, jaką jest „poszanowanie spokoju psychicznego człowieka”35, stąd zaś ma wynikać, iż tylko takie rozpowszechnienie wize-runku, które uderza jednocześnie w inne dobra wymienione w tym przepi-sie (cześć) bądź chronione przez orzecznictwo (prywatność, kult pamięci bliskiej osoby zmarłej), mieści się w hipotezie norm z art. 23 i 24 Moż-na jedMoż-nak bronić także poglądu odmiennego. Kierując się niezachwianą wiarą w racjonalność polskiego ustawodawcy, należy stwierdzić, iż taki właśnie ustawodawca nie wymieniałby wyraźnie w treści przepisu osobne-go dobra, jakim jest wizerunek, tylko po to, aby za jeosobne-go pośrednictwem chronić inne dobra również wymienione w art. 23 bądź te, których ochronę za zasadną uzna orzecznictwo (poprzestałby zatem na wyraźnym wyszczególnieniu czci). Gdyby przyjąć pogląd cytowany wyżej, umiesz-czenie wizerunku w treści art. 23 byłoby pozbawione sensu, gdyż to nie on jest chroniony, ale inne dobra osobiste – sam wizerunek pełni tylko rolę środka, narzędzia do dokonywania ich naruszeń. Należy zatem moim zdaniem za trafny uznać pogląd odmienny, a mianowicie, że „wizerunek jest samodzielnym dobrem osobistym, nie stanowi jedynie przejawu, czy specjalnego aspektu prywatności”36 czy innego dobra osobistego. 34 W szczególności nie dojdzie wtedy moim zdaniem do naruszenia „spokoju psychicznego związanego ze sferą prywatności” (co sugeruje wspomniana Autorka), gdyż wizerunek przedstawiony na konkret-nej fotografii nie musi wiązać się w żaden sposób ze sferą życia rodzinnego, prywatnego czy intymne-go danej osoby (np. przypadkowa osoba została uwieczniona w trakcie spaceru ulicami Krakowa). Je-śli w takiej sytuacji zostanie wniesione powództwo, to głównie dla ochrony interesów majątkowych – tzn. uzyskania wynagrodzenia za rozpowszechnianie wizerunku. 35 E. Traple, s. 814. Reasumując, art. 23 nie stanowi zatem podstawy do opracowania innej definicji wizerunku, niż tej przyjętej na gruncie prawa autorskiego. W obu przypadkach chodzi o to samo dobro (które można naruszyć niezależnie od innych), zawsze zachodzi zbieg kumulatywny przepisów, a tylko od wy-boru pokrzywdzonego zależałoby, czy będzie dochodził swych roszczeń z art. 23 w zw. z 24 czy art. 81 ust. 1 czy z obu tych przepisów. Koniec powyższym wątpliwościom mogłaby przynieść postulowana przez wielu przedstawicieli doktryny ( J. Bartę i R. Markiewicza37, A. Matlaka38) interwencja ustawodawcy i uregulowanie ochrony wizerunku wyłącznie w kodeksie cywilnym (połączone z uchyleniem art. 81 i 83 Potwierdzałoby to definitywnie jednolitość pojęcia „wizeru-nek” na gruncie prawa polskiego.

art 81 ust 2 pr aut