Skróty niemieckie Poniżej przedstawiamy wykaz najważniejszych oraz najczęściej stosowanych skrótów w języku niemieckim wraz z ich tłumaczeniami. Skróty niemieckie przedstawiłem w formie listy alfabetycznej, aby łatwo je odnajdywać. Wskazówka-> W listach formalnych z reguły nie powinno stosować się skrótów. Skróty niemieckie na A ODM to skrót od ang. Original Design Manufacturer, co w języku polskim dosłownie oznacza „producent oryginalnego projektu”. Od przedstawionego wcześniej modelu OEM, ODM różni się tym, że producent projektuje towar według wzoru przedstawionego przez importera, a następnie go produkuje. To świetne rozwiązanie dla osób, które Jednostka używana w informatyce oznaczająca milion PCI Peripheral Component Interconnect - magistrala komunikacyjna służąca do przyłączania kart rozszerzeń do płyty głównej w komputerach klasy PC Podobne tematy do skróty WX lub DW -co oznaczają Sony xr-c202mk2 Co oznaczają te skróty ? 1 głośnik RR- 2 głośnik RR+ 3 głośnik RL+ 4 głośnik RL- 5 +12V BATT 6 +12V ACC 7 test mode 8 tel. mute 1 chyba tylny prawy ? Wybór metody odnotowania początku roku szkolnego leży w gestii administratora i zależy od sposobu prowadzenia dokumentacji w szkole. Jeżeli administrator chce umożliwić odnotowanie realizacji i frekwencji podczas rozpoczęcia roku szkolnego, powinien wybrać opcję zmodyfikowania planu lekcji na jeden dzień, wprowadzając np. 3 godziny Jednak warto wiedzieć co oznaczają. Skróty w morfologii – podstawowe. WBC (white blood cells) – liczba krwinek białych (leukocyty) RBC (red blood cells) – liczba krwinek czerwonych (erytrocyty) HGB, Hb (hemoglobin) – stężenie hemoglobiny w krwi; HCT (hematocrit) – hematokryt – stosunek objętości erytrocytów do objętości krwi . Katalog Agnieszka Magda-PyzochaJęzyk polski, ArtykułyPodział planów, streszczeń i notatek Podział planów, streszczeń i notatek 1. Rodzaje planów. Powszechny jest przedstawiany przez wielu badaczy[1] podział planów ze względu na podstawę ich wykonywania, wyróżniający: 1. plany odtwórcze (dekompozycyjne, analityczne) - oparte na cudzej wypowiedzi; według M. Nagajowej[2] można je podzielić dalej na takie, które: a) oddają kompozycję utworu literackiego (plany utworu) bądź następstwo logiczne treści w tekstach popularnonaukowych, albo b) ujmują przedstawione w utworze wydarzenia z uwzględnieniem ich chronologii i związków przyczynowo-skutkowych bądź tylko chronologii (tzw. plany wydarzeń, których autorka nie uznaje jednak za plany odtwórcze w ścisłym tego słowa znaczeniu); bardziej przekonywujący i częściej przytaczany wydaje się jednak dalszy podział planów odtwórczych na a) plany utworów literackich i b) plany tzw. prozy rozumującej (prac naukowych, popularnonaukowych i tekstów publicystycznych), który prezentuje, opierając się na różnych publikacjach, także Józef Bar [3]; 2. plany twórcze (kompozycyjne, dyspozycyjne) - związane z zebraniem i uporządkowaniem materiału mającego być podstawą własnej wypowiedzi; niektórzy autorzy[4] dzielą plany twórcze w zależności od etapu pracy nad przygotowaniem koncepcji wypowiedzi, któremu można je przyporządkować i wymieniają: plany psychologiczne - oddające ogólny zamysł bez przestrzegania logicznego związku poszczególnych elementów, logiczne plany robocze - porządkujące materiał zawarty w planie psychologicznym i ostateczne plany logiczne - dokładnie odzwierciedlające strukturę gotowej wypowiedzi. 3. Równie znany jest podział planów oparty na stopniu szczegółowości ujęcia treści. Poczynając od najogólniejszego a kończąc na najbardziej szczegółowym wymienić można: 1. plan ramowy (I stopnia, jednostopniowy, zwięzły, zwarty) - ujmujący "ogólnie treści najistotniejsze, bez uwzględnienia szczegółów", za pomocą punktów oznaczonych najczęściej wyłącznie cyframi arabskimi. 2. plan punktowy - "wyszczególnienie wszystkich ważnych myśli i obrazów występujących w danym tekście". Każda część - punkt takiego planu odpowiada nowej myśli, które zapisywane są jedna pod drugą. Dzieli treść na człony informacyjne zgodnie z ich kolejnością i następstwem czasowym, nie oddaje jednak zależności i rodzajów podporządkowania tych członów. [7] 3. plan szczegółowy (II stopnia, dwustopniowy, dokładny, rozwinięty) - który "oprócz treści najistotniejszych uwzględnia podporządkowane im treści mniej ważne" oraz ukazuje ich wzajemne zależności. Punkty oddające myśli główne, mniej ważne, aż do informacji dalszego stopnia oznaczane są odpowiednio różnymi typami znaków (np. cyfry rzymskie, arabskie, litery alfabetu łacińskiego itd.). Plan taki odtwarza całą konstrukcję myślową tekstu[9]. W tym miejscu należy wspomnieć o planie trójdzielnym - składającym się z trzech głównych, zasadniczych części: wstępu, rozwinięcia i zakończenia, który J. Bar dodaje jako czwartą, obok wyżej wymienionych, odmianę gatunkową planu[10]. Ponieważ również składa się on z punktów i podpunktów można przyjąć, że plan trójdzielny jest specyficzną, trudniejszą postacią planu szczegółowego, o ściśle ustalonej liczbie części najważniejszych. Plany dzieli się także ze względu na formę stylistyczną jaką przyjmują, o ile oczywiście, jak postulują metodycy[11] jest to forma jednolita. W takim ujęciu można mówić o planie w formie: 4. krótkich zdań orzekających (oznajmujących), 5. zdań pytających, 6. równoważników zdań (punktów dyspozycyjnych), 7. w postaci cytatów, 8. zdań wykrzyknikowych. Można dokonać innego jeszcze, nie stosowanego dotąd, podziału - ze względu na liczbę objętych planem całości treściowych i wyróżnić: 1. plan pojedynczy - oparty na jednej całości treściowej (np. dotyczący jednego tekstu) oraz 2. plan równoległy (porównawczy) - zestawienie ze sobą dwu lub więcej treści, tematów, sądów o tej samej sprawie, często w formie tabelarycznej (o takiej odmianie planu wspomina Józef Półturzycki[14]). 2. Rodzaje streszczeń. Aleksander Bereza w swej, opartej na naukowych podstawach logiki, rozprawie Streszczenie i streszczanie stwierdza, że "procesy streszczania mogą przebiegać na różnych poziomach tekstu i obejmować różne jego zakresy". W związku z tym wyróżnia: 1. Streszczenia przebiegające na powierzchni streszczanego tekstu, do których można z kolei zaliczyć: a. streszczenie wewnątrzzdaniowe - zachowujące właściwości struktury syntaktycznej, semantyki i stylistyki, przy zmniejszonej liczbie elementów wewnątrz poszczególnych zdań (poprzez ich redukcję, substytucję lub inwersję). "Przynosi [ono] na ogół niewielki zysk (...) [i jest przydatne,] gdy celem streszczającego jest zmniejszenie streszczanego tekstu przy całkowitej pewności zachowania w streszczeniu intencji autora"; b. streszczenie międzyzdaniowe - przy zmniejszonej liczbie elementów i zdań streszczanego tekstu, zachowujące jego strukturę syntaktyczną i właściwości semantyczne, wprowadzające jednak różnice pod względem stylistycznym. Właściwości podmiotowe (sygnały autorskie) oryginału mogą tu być "całkowicie zredukowane, zwłaszcza jeśli streszczający uzna, że zamierzone przez niego streszczenie będzie obrazowało jedynie informację przedmiotową streszczanego tekstu". Takie przekształcenie wymaga już uwzględnienia nie tylko powierzchni ale i struktury głębokiej streszczanego tekstu. Opiera się na logicznej strukturze oryginału, która stanowi podstawę tworzenia obrazu tekstu na podstawie jego wielostopniowego podziału (...). przydatne jest przeda wszystkim do streszczania takich streszczanych tekstów, które dysponują strukturą podatną na podział logiczny (np. niektóre teksty naukowe). 2. Streszczenie realizujące się jedynie poprzez strukturę głęboka streszczanego tekstu. W jego realizacji można wyodrębnić dwa etapy. Pierwszym z nich jest analiza streszczanego tekstu, prowadząca do wyodrębnienia poziomów struktury tekstu i ustalenia relacji między nimi. Następnym etapem jest synteza, poprzez którą dokonuje się wyboru "poziomu streszczania", wyboru "między elementami streszczanego poziomu w zależności od przyjętego przez streszczającego kryterium ważności", wprowadza się metajęzyk opisujący właściwości denotacyjne streszczanego tekstu (zastępujący wyodrębnione w nim pole semantyczne), oraz język, z pomocą którego tekst będzie wartościowany. "Podstawowym wymogiem komunikacyjnym, któremu musi podporządkować się streszczający, jest wymóg dostosowania się do właściwości odbiorcy - jego potencjalnych zainteresowań, potrzeb, wiedzy, znajomości odpowiedniego jezyka." [15] Bereza przytacza też podział streszczeń dokonany przez Witolda Marciszewskigo, z którego wyprowadza później własne wywody: 1. streszczenie jako obraz tekstu, utworzony na podstawie jego wielostopniowego podziału oddającego strukturę logiczną; 2. wyciąg selektywny z oryginału; 3. opis w metajęzyku lub mowie zależnej. Juliusz Kijas dzieli streszczenia ze względu na cel, któremu mają służyć. Idąc śladem myśli autora można wymienić streszczenie: 1. dla własnego użytku (np. żeby wiernie oddać cudze myśli, czyjeś poglądy, przydatne w pracy naukowej, żeby łatwiej zapamiętać), 2. aby podać coś w skrócie do czyjejś wiadomości (np. treść utworu).[17] Autorzy Metodyki nauczania języka polskiego w klasach V - VIII wyróżniają, biorąc pod uwagę rodzaj streszczanego tekstu, dwie ich odmiany: 1. streszczenie dzieł literackich - "syntetyczna reprodukcja treści jakiegoś utworu, w której zachowany jest porządek czasowy i przyczynowo-skutkowy między odtwarzanymi zdarzeniami"; 2. streszczenie prac popularnonaukowych i naukowych - powinno ono "odtworzyć ich strukturę, ukazać najistotniejsze informacje w logicznych powiązaniach składających się na zamkniętą całość tematyczną i sensowną".[18] Podział ten uszczegóławia, odnosząc do praktyki szkolnej, Józef Bar, który wylicza streszczenia na podstawie: fragmentu tekstu z podręcznika szkolnego, fragmentu utworu literackiego, czytanki, większego utworu fabularnego, pracy popularnonaukowej, artykułu, przemówienia, referatu, wykładu, odczytu, słuchowiska radiowego, telewizyjnego i filmu fabularnego. [19] Podział streszczeń utworów literackich, oparty na kryterium wierności tekstowi proponuje Karolina Pojawska, wyróżniając: 1. "krótkie streszczenie (zwarte, zwięzłe) odtwarzające akcję, nawet bez motywacji postępowania bohatera;" 2. "streszczenie rozszerzone (rozwinięte), w którym motywuje się postepowanie postaci i przestrzega się przyczynowa-czasowego związku wydarzeń"; 3. "streszczenie dokładne, uwzględniające to, co jest właściwe dwom poprzednim rodzajom streszczeń, a nadto kładące nacisk na odtworzenie swoistości stylu danego utworu".[20] Także dotyczący utworu literackiego, związany jednak z elementami jego struktury wewnętrznej, jest podział streszczeń, który przedstawia Janina Wójcik: 1. streszczenie akcji - oddające, zgodną z autorską, kolejność wydarzeń; 2. streszczenie fabuły - ujmujące wydarzenia chronologicznie, niezależnie od kolejności przedstawienia ich w utworze i zachowujące związki między składowymi elementami fabuły; 3. streszczenie wątku - zwięźle przedstawiające wydarzenia, problemy, powiązane więzią przyczynowo-skutkową, skupione wokół postaci, najczęściej pierwszoplanowych. Nie można też zapomnieć o tym, że streszczenie należy form wypowiedzi, które mogą przyjmować postać ustną i pisemną.[22] Natomiast postać pisemna streszczenia może być zapisana, jak sugeruje Janina Fras, w dwu formach: 1. Planu - poprzez wypunktowanie najważniejszych informacji, przy unikajniu dosłownego przepisywania. 2. Ciągłego tekstu - informacje ujęte w punktach muszą być najpierw pogrupowane w logiczne ciągi i całości, a następnie połączone za pomocą wyrazów i wyrażeń łącznikowych (i, ale, chociaż, ponieważ, z drugiej strony, gdyby, jeżeli, co prawda, po pierwsze itp.).[23] 3. Rodzaje notatek. Rozpatrując dające się wyodrębnić na podstawie publikacji metodycznych podziały notatek nie sposób pominąć prac Józefa Bara. Opierając się na, związanych z zagadnieniem, tekstach wybranych autorów[24], dokonuje Bar podziału notatek na siedem następujących rodzajów: 1. adnotacja - krótka charakterystyka, zwykle w postaci zwięzłego streszczenia, zawierającego wyliczenie główniejszych zagadnień; 2. streszczenie - przedstawienie w skrócie własnymi słowami najważniejszych informacji, zagadnień i ich powiązanie; 3. wyciągi (wypisy) - dosłowne wypisanie tez, wniosków, ważniejszych cytatów i fragmentów tekstu; 4. własna opinia o czytanej treści - zapis własnych uwag, przeżyć i postaw; 5. schematy i zestawienia tabelaryczne; 6. plan - ujęcie treści w punktach, w postaci tytułów, tez, zdań pytajnych lub oznajmujących (plany z kolei dzieli Bar na rodzaje, o czym szerzej przy ich omówieniu jako odrębnej formy wypowiedzi). 7. konspekt - złożona postać notatki, polegająca na krytycznej analizie materiału oraz syntezie prowadzącej do sformułowania własnych wniosków w układzie innym niż autora; zawiera tytuł i adres wydawniczy, plan i jego rozwinięcie, często także skróty - dla czytelności - ujednostajnione. Zbędnym wydaje się zawężenie (w tytule podrozdziału) ww. podziału do notatek z lektury (książek, czasopism, gazet), gdyż wymienione sposoby mogą służyć równie dobrze notowaniu dyskusji, odczytu, filmu lub innych źródeł wiadomości i przeżyć, o czym zresztą mowa w jednym z cytowanych (w tym samym podrozdziale) przez autora fragmentów. Poniżej przedstawione zostaną inne propozycje, które nie odbiegają zasadniczo od podanej przez J. Bara, będąc jedynie bardziej szczegółowymi lub oddając dokładnie specyfikę materiału, na podstawie którego powstaje notatka oraz cel notawania. W powyższym podziale zawiera się podział przedstawiony przez Juliusza Kijasa. Wymienia on kilka technik notowania: 1) ujmowanie w jednym zdaniu treści zawartych w kilku zdaniach, skracanie (chociaż nie używa nasuwającej się tu nazwy - streszczenie), 2) tabelki schematy, porządkujące, syntetyzujące i uplastyczniające poznany materiał, 3) konspekty oraz 4) wypisywanie cytatów, zwracając przy tym uwagę na "indywidualną swobodę sposobów notowania".[26] Podobnie Stanisław Bortnowski w Sporach o notatkę wyróżnia, w zależności od celu, jakiemu mają służyć następujące formy notatki: pełny tekst [czyli streszczenie], luźne wyrazy, luźne zdania, tytuły i podtytuły, odnośniki, cytaty, tabele, schematy, zapis w punktach, plan, konspekt, tezy, wniasek, komentarz, pytanie.[27] Także Piotr Wierzbicki wymienia kilka sposobów tworzenia notatek z tekstu: krótkie streszczenie, tytuły-hasła, kilka najwarzniejszych słów, plan oraz cytaty.[28] Autorzy Nauczania języka polskiego w klasie VII[29] dzielą notatki w zależności od materiału, na podstawie którego są sporządzane. W takim ujęciu można wyróżnić notatki sporządzane: z lektury; w czasie lekcji na podstawie czytania (cichego i głośnego), z wykładu i treści samej lekcji (w postaci: wniosków; podsumowań; informacji; wypunktowania toku pracy lekcyjnej; definicji; zapisu słownictwa; argumentów); w czasie wycieczki, z audycji itp.; jako pomoc w wypracowaniach. W rozważaniach związanych z podziałem notatki na rodzaje nie powinno zabraknąć propozycji sposobu notowania, którą przedstawia Tony Buzan - specjalista w dziedzinie usprawniania pracy umysłowej. Sam autor mówiąc o opracowanej przez siebie metodzie używa nazwy mind mapping. Polscy tłumacze jego publikacji (Jerzy Morka[30] i Grażyna Walota-Czekaj [31]) notatkę powstałą w wyniku tej metody określają mianem mapy myśli. Spotkać można też inne, chyba mniej trafne określenia: mapa pamięci[32], mapa mentalna albo mind-map[33]. Szczególnie ostatnia próba adaptacji terminu na język polski wydaje się wielce dyskusyjna. Mapę myśli można dodać jako ósmy, obok siedmiu podanych powyżej propozycji Józefa Bara, z podstawowych rodzajów notatki. Zostanie ona omówiona szerzej w następnym rozdziale, w jego części dotyczącej ćwiczeń związanych notatką w klasach gimnazjalnych. Przypisy: 1. M. in.: J. Bar, Dydaktyka ćwiczeń w mówieniu i pisaniu. Skrypt dla studentów filologii polskiej. Opole 1982, M. Nagajowa, Kształcenie języka ucznia w szkole podstawowej. Warszawa 1985, s. 158. 2. M. Nagajowa, j. w., s. 158. 3. J. Bar, j. w., - 189. 4. J. Kijas, Ćwiczenia w mówieniu i pisaniu. [w:] Metodyka nauczania języka polskiego w szkole średniej - praca zbiorowa pod redakcją W. Szyszkowskiego i Z. Libery. Warszawa 1968, s. 205 -206; J. Kulpa, W. Pasterniak, Metodyka nauczania języka polskiego w klasach V - VIII. Warszawa 1976, s. 98 - 99. 5. M. Nagajowa, j. w., s. 158. 6. J. Bar, j. w., s. 191. 7. J. Półturzycki, Wdrażanie do samokształcenia. Warszawa 1983, s. 190 - 191. 8. M. Nagajowa, j. w., s. 158. Warto dodać, że Nagajowa (podobnie: P. Wierzbicki, Ćwiczenia stylistyczne. Warszawa 1977, s. 139) wymienia w tym podziale tylko plany ramowe i szczegółowe. 9. Józef Półturzycki, j. w., s. 190 - 191. 10. J. Bar, j. w., s. 191 - 192. 11. Józef Bar (j. w., przytacza tu publikacje: Janiny Dembowskiej, Michała Jaworskiego, Zofii Strzeleckiej (Nauczanie języka polskiego w klasie VI. Książka przedmiotowo-metodyczna. Warszawa 1971, s. 137.), Marii Nagajowej, Anieli Świerczyńskiej, Anny Dziubałłon (Wskazówki metodyczne do nauczania języka polskiego w klasie V. Na podstawie podręcznika "W naszej ojczyźnie" . Warszawa 1971, s. 53 - 54). 12. O wszystkich czterech formach wspomina Józef Bar (j. w., 13. Taką formę planu, obok wymienionych wcześniej, wymienia Maria Nagajowa (j. w., s. 160.). 14. J. Półturzycki, j. w., s. 190 - 191. 15. A. Bereza, Streszczenie i streszczanie, [w:] Kształcenie językowe w szkole. Red. Maria Dudzik. T. I. Wrocław 1981, s. 201-214. 16. Witold Marciszewski, Sposoby streszczania i odmiany streszczeń, [w:] Studia semiotyczne. Wrocław 1970, s. 155 i 158. 17. J. Kijas, Ćwiczenia w mówieniu i pisaniu [w:] Metodyka nauczania języka polskiego w szkole średniej, red. W. Szyszkowski, Z. Libera. Warszawa 1968, s. 214 - 215. 18. J. Kulpa, W. Pasterniak, Metodyka nauczania języka polskiego w klasach V - VIII. Warszawa 1976, s. 115. 19. J. Bar, j. w., 20. K. Pojawska, Ćwiczenia w mówieniu i pisaniu w klasach V - VIII. Warszawa 1965, s. 58. 21. J. Wójcik, Ćwiczenia w mówieniu i pisaniu, [w:] J. Dietrich, J. Wójcik, Nauczanie języka polskiego w klasie 6. Książka przedmiotowo-metodyczna. Warszawa 1985, s. 102-103. 22. J. Bar, Formy wypowiedzi w programie języka polskiego szkoły podstawowej i średniej. (Materiały pomocnicze dla studentów filologii polskiej WSP i WSN). Opole 1976, s. 11. 23. J. Fras: Dziennikarski warsztat językowy. Wrocław 1999, s. 69-70. 24. Bar oparł się głównie na podziale Józefa Półturzyckiego (Wdrażanie do samokształcenia. Warszawa 1983.). 25. J. Bar, Formy wypowiedzi w programie języka polskiego szkoły podstawowej i średniej. (Materiały pomocnicze dla studentów filologii polskiej WSP i WSN). Opole 1976, s. 86-89. 26. J. Kijas, j. w., s. 232. 27. S. Bortnowski, Spory o notatkę, [w:] Ścisłość i emocja. Szkice polonistyczne. Warszawa 1977, s. 137-163. 28. P. Wierzbicki, Ćwiczenia stylistyczne. Warszawa 1977, s. 143-145. 29. M. Nagajowa, S. Sufin, J. Tokarski, Nauczanie języka polskiego w klasie VII, Warszawa 1977, s. 35-38. 30. Mowa o: T. Buzan, Rusz głową. Łódź 1996. 31. Mowa o: T. Buzan, Podręcznika szybkiego czytania. Łódź 1999. 32. Mowa o: A. Smith, Przyśpieszone uczenie się w klasie. Katowice 1997, w tłumaczeniu Alicji Gałązki. 33. Mowa m. in. o: W. Kozak, Mapa mentalna czyli twórcza technika notowania. Kielce 1999 i K. Rzeźniczak, Jak się uczyć, żeby się nauczyć? Notatka tradycyjna i mind-map. Konspekt zajęć dla klas VII-VIII. "Biblioteka w Szkole" 1998 nr 11-12, s. 14-15. Opracowanie: Agnieszka Magda-Pyzocha Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. zapytał(a) o 12:37 Co oznaczają te skróty w planie lekcji? ide teraz do 1 technikum o profilu ekonomicznym i co oznaczają te skróty : zd, dp, pwgr? 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi leokadia_ odpowiedział(a) o 13:22 PwGR- przedsiębiorca w gospodarce rynkowej 0 0 blocked odpowiedział(a) o 13:32 zd- zawodowe doradztwo (przedmiot uzupełniający w Ekonomii)dp - działalność i prawopwgr - planowanie własności gospodarki rynkowej 0 0 Uważasz, że ktoś się myli? lub Idąc na studia stosunkowo nową rzeczą, z jaką się spotkasz jest plan zajęć. Różni się on trochę od planu lekcji, który znasz już z wcześniejszych etapów edukacji. Jego nieznajomość lub błędne odczytanie może Ci narobić wielu problemów, już od początku studiów. Zobacz jak łatwo ogarnąć plan zajęć na jeszcze przejdę do omawiania samego planu zajęć przybliżę Ci, jakie rodzaje zajęć możesz mieć na studiach. Różnią się one formą zaangażowania studenta i zajęć, które możesz mieć na studiach1. WykładWykład jest stosunkowo najprostszą formą zajęć dla studenta. Nie wymaga od Ciebie większego zaangażowania, a nawet Twojej obecności. Wykład nie jest obowiązkowy. To czas wykładowcy, ponieważ będzie się on tutaj najwięcej angażował i próbował przyciągnąć uwagę słuchaczy. Oczywiście na frekwencję, na tych zajęciach będzie miało wpływ kilka czynników. Przykładem mogą być:sposób prowadzenia,osobowość wykładowcy,przydatność przedstawianych treści,łączenie zajęć z pracą przez słuchaczy,słabe wykłady, z których nie wynosisz dużo jednak na poważnie swoje uczestnictwo w tej formie zajęć, ponieważ może mieć to poważne konsekwencje w niedalekiej przyszłości. Na wykładach są często poruszane treści i teoria, które wykorzystuje się na ćwiczeniach. Samodzielnie będziesz miał trudniej zrozumieć przerabiany materiał. Na wykładach zaś istnieje przeważnie możliwość dopytania prowadzącego o szczegóły lub dokładniejsze wyjaśnienie skomplikowanych zagadnień. Prowadzący tę formę zajęć musi mieć przynajmniej tytuł doktora. Zajęcia odbywają się w dużych salach (aulach) i dla dużej grupy słuchaczy (często dla całego roku).Warto robić własne notatki i siadać w pierwszej ławce, zwłaszcza jeżeli przedmiot jest trudny. Osobiście polecam Ci siadać najbliżej, jak tylko się da, jeżeli chodzi o matematykę lub geometrię wykreśleń. Miałem z nimi największe problemy na studiach – głównie przez to, że zlekceważyłem chodzenie na wykłady lub robienie własnych ĆwiczeniaĆwiczenia są formą, która zmusza do aktywności studenta. Jest to obowiązkowa forma zajęć, a opuszczenie kilku z nich może skutkować automatycznym niezaliczeniem przedmiotu lub co gorsza skreśleniem z listy studentów. Od 2017 roku, prowadzący ćwiczenia ma obowiązek zgłosić do dziekanatu trzy Twoje nieusprawiedliwione nieobecności. Dziekanat zaś, na tej podstawie może skreślić Cię z listy studentów. Na ćwiczeniach, bardzo przydają się notatki z wykładów. Prowadzący rozwiązują na nich zadania i problemy z udziałem studentów, często przy tablicy. Można też pracować w grupach kilkuosobowych (najczęściej 3-5 osób), żeby na koniec przedstawić prowadzącemu wyniki tej formie zajęć bierze udział kilkanaście osób i mogą prowadzić je nawet doktoranci. Warto być na nich aktywnym, ponieważ aktywność ta jest często odnotowywana przez prowadzącego i może wpłynąć na podwyższenie oceny końcowej. Formą zaliczenia tej formy zajęć jest na ogół kolokwium, jednak zdarzają się wspólne projekty grupowe, referaty lub inne formy zaliczenia określone przez LaboratoriaLaboratoria (ćwiczenia laboratoryjne) to ćwiczenia z użyciem specjalnych materiałów i/lub niezbędnego sprzętu. Przeprowadzane są w miejscach do tego przystosowanych, czyli laboratoriach. Odbywają się w jeszcze mniejszych grupach niż ćwiczenia. Dotyczą głównie studentów Politechnik, Uniwersytetów oraz Uczelni Przyrodniczych. Rzadziej występują na wydziałach humanistycznych. Mogą to być zwykłe zajęcia przy komputerach z użyciem specjalistycznego oprogramowania, budowanie prototypu pojazdu mechanicznego albo zajęcia w pracowni chemicznej z różnego rodzaju odczynnikami. W każdym z tych przypadków ważne jest wcześniejsze przygotowanie się, skupienie, a nawet zachowanie szczególnej ostrożności. To ostatnie jest szczególnie zalecane, gdy uczestnicy mają do czynienia z urządzeniami i preparatami, które mogą spowodować uszczerbek na ich zdrowiu, a nawet utratę życia. Serio, drobna nieuwaga może spowodować nieodwracalne skutki dla Ciebie lub któregoś z Twoich również warto być aktywnym i dobrze zapoznać się z wcześniejszą instrukcją planowanego zadania. Być może będzie to nagrodzone przez prowadzące. Zaliczenie laboratoriów na ogół sprowadza się do zrobienia sprawozdania z przebiegu ćwiczenia oraz napisania wniosków końcowych lub zaliczenia jeszcze inne formy, jednak na początek te trzy w zupełności Ci wystarczą. Pozostałe to pochodne wykładów, ćwiczeń i laboratoriów. Dlatego teraz przejdziemy to tego, jak ogarnąć plan zajęć na zajęć na studiach i jak go interpretować?Myślę, że najszybciej zrozumiesz swój plan zajęć, gdy przerobimy jakiś przykład. Łatwo odnajdziesz wspólne elementy i będziesz wiedział, co plany znalazłem na stronach poszczególnych wydziałów/ zajęć dla studentów 1 roku Wydziału Inżynierii Lądowej PWRysunek: Plan zajęć dla studentów Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiejźródło: opracowanie własne wg [2]Pozycja 1 i 2W tych częściach mamy wyraźnie napisane dla których studentów jest ten plan. Powyższy plan zajęć jest więc dla studentów studiów stacjonarnych Wydziału Inżynierii Lądowej, I stopnia i na 1 semestrze (czyli również 1 roku). Plan jest aktualny, ponieważ dotyczy roku akademickiego 2019/ 3Kolejna część dotyczy grup ćwiczeniowych lub laboratoryjnych. Nie ma tutaj oddzielnie wyszczególnionych oraz nazwanych grup ćwiczeniowych i laboratoryjnych. Należy zatem przyjąć, że są one takie same lub dotyczą mniejszego z możliwych podziałów, czyli grup laboratoryjnych. W rozpatrywanym przez nas przypadku są to najpewniej grupy laboratoryjne, ponieważ część zajęć jest prowadzonych dla 2 takich grup. Sugeruje to, że są to wtedy ćwiczenia. Zwróć uwagę, że jest aż 17 różnych grup, jednak podział ten jest bardzo czytelny i mocno upraszcza prawidłowo korzystać, ze swojego planu zajęć, najpierw musisz dowiedzieć się, do jakiej grupy należysz. Podziału na grupy dokonał dziekanat i to tam najprawdopodobniej dowiesz się, do której z nich należysz. Kiedyś normalnie publikowano listy poszczególnych grup z nazwiskami studentów. Teraz jednak z uwagi na ochronę Twoich danych osobowych (RODO) częściej spotkasz się z numerem swojego indeksu. Naucz się więc go na pamięć lub zapisz i mniej zawsze pod ręką. Przyda Ci się na przykład, gdy będziesz chciał sprawdzić swój wyniki z ostatniego 4To nic innego jak podział na dni oraz godziny zajęć. Zwróć uwagę, że na studiach przerwy są dłuższe pomiędzy zajęciami niż np. w liceum. Teraz mają aż 15 minut. Przejdźmy teraz do bardziej szczegółowej interpretacji planu Plan zajęć dla studentów Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiejźródło: opracowanie własne wg [2]Szczegółowa interpretacjaPozycja 5 i 6Obecność na zajęciach większej liczby grup może nam zasugerować, że będzie to wykład (w większej sali, czyli auli). Dodatkowo została podana nazwa przedmiotu – jest to Chemia budowlana. Napis s. 636 oznacza, że zajęcia odbędą się w sali 636. Kolejne zajęcia, czyli Geometria wykreślna o godz. 10:15, odbędzie się w sali 134. Jednak dopisek przy numerze sali „Gmach Główny” sugeruje nam, że nie będzie to ten sam budynek, w którym odbyły się poprzednie zajęcia. Taka sytuacja może również dotyczyć Twojego wydziału. Zwłaszcza, gdy dysponuje on większą liczbą budynków do przeprowadzania zajęć dydaktycznych. Czasami powstają duże niedogodności dla studentów z tego powodu. Na przykład, gdy budynek, w którym są laboratoria znajduje się kilka kilometrów od budynku, w którym masz ponad 90% zajęć. Gdy zdarzy się podobna sytuacja również u Ciebie, warto to zgłosić do dziekanatu – może będzie możliwa korekta 7Twórcy planu zdecydowali się w środku podać dodatkowe informacje:zapis Gmach Główny PW, Plac Politechniki 1 – podaje dokładny adres,zajęcia laboratoryjne z przedmiotu Chemia budowlana odbędą się od 10 października,harmonogram jednorazowych, obowiązkowych zajęć podano poniżej (na końcu tego planu).Pozycja 8Zajęcia z Analizy odbywają się co dwa tygodnie. W pierwszym tygodniu i każdym kolejnym nieparzystym (3, 5, … 13) przychodzi grupa 1 i 2, natomiast w drugim i każdym parzystym (2, 4, … 14). Wiedząc, że semestr ma 15 tygodni można też przewidzieć, że na ostatnich zajęciach przyjdą wszystkie grupy (1-4) na wspólne zaliczenie. Ale o tym najpewniej powie prowadzący Dodatkowe informacje w planie zajęćźródło: strona Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej [2]Na ostatniej stronie omawianego planu zajęć można przeczytać o wcześniej wypomnianych zajęciach obowiązkowych. Znajdują się tu konkretne nazwy zajęć i ich terminy z wyszczególnieniem zajęć dla studentów Informatyki Mazowieckiej Uczelni Publicznej w PłockuRysunek: Plan zajęć studiów stacjonarnych dla studentów Informatyki Mazowieckiej Uczelni Publicznejźródło: opracowanie własne wg [3]Nieco inaczej do planu zajęć dla studentów informatyki podeszła administracja byłych PWSZów w Płocku, czyli obecnej Mazowieckiej Uczelni Publicznej w Płocku. Podają oni plan zajęć dla wszystkich roczników w poszczególnych dniach (pozycja 1).Jak widzisz nie ma już 17 grup, ale jest pewne rozbicie np. dla roku pierwszego (pozycja 3). Podzielono go na L1-L4 oraz K1 i K2. To nic innego jak podział na grupy. Litera L dotyczy grup laboratoryjnych, a litera K grup ćwiczeniowych (zwanych inaczej konwersatoriami, stąd to K). Po pierwszym roku znikają grupy ćwiczeniowe i pojawiają się tzw. specjalizacje kierunkowe. Widać to wyraźniej np. na trzecim roku (pozycja 4).Dodatkowo w omawianym planie zajęć przy poszczególnych zajęciach pojawiają się szczegóły (pozycja 5). Są to kolejno: nazwa przedmiotu, rodzaj zajęć (W – wykład, K – ćwiczenia, L – laboratorium), tytuł i nazwisko prowadzącego, numer sali oraz informacja czy zajęcia odbywają się co tydzień, czy w innych odstępach informacją dla studenta jest komunikat o zmianach (pozycja 2). Niestety szczególnie na początku każdego semestru plan zając może ulegać zmianom. Wynika to z faktu, że niektórzy wykładowcy będą zmieniali swoje dostępności, które potem będzie musiał uwzględnić osoba, która przygotowała ten Trójkątny schemat na planie zajęćźródło: opracowanie własne wg [3]Czasami możesz się jeszcze natknąć w planie zajęć na trójkątny schemat jak powyżej. Będzie to oznaczało, że zajęcia odbywają się na zmianę. Przyznam się jednak szczerze, że stworzyłem ten symbol na potrzeby tego artykułu, ponieważ nie mogłem znaleźć planu, który miałby podobne oznaczenie. Było ono powszechne, kiedy studiowałem. Może obecni twórcy planów zajęć dla studentów stwierdzili, że jest to symbol, który sprawia żakom kłopot. Nie wiem. Chociaż faktycznie przypominam sobie, że ja i moi koledzy też mieliśmy z tym niezłą rozkminię. 🙂Sytuacja, która może Ci się przydarzyćMoże się zdarzyć, że jakimś sposobem nie znajdziesz się na żadnej liście. Wtedy musisz jak najszybciej udać się do dziekanatu i zgłosić zaistniałą sytuację. Nie chcesz chyba, żeby prowadzący nie zaznaczali Twojej obecności na obowiązkowych zajęciach. A jeżeli tak się stanie, to nie czekaj aż dziekanat zaktualizuje listy. Zgłoś to prowadzącemu zajęcia po tym jak sprawdzi listę obecności lub na koniec koniec dodam tylko, że strony internetowe zdecydowanej większości Uczelni i ich poszczególnych wydziałów w Polsce to jakieś nieporozumienie. Są nieintuicyjne i nieprzyjazne użytkownikowi. Znalezienie konkretnego planu zajęć dla studentów pierwszego roku studiów stacjonarnych wybranego wydziału sprawiło mi wiele trudności lub było wręcz niemożliwe. Przy trzecim planie zajęć zrezygnowałem z tego sposobu przechodząc na wyszukiwanie Googlowskie. Serdecznie polecam Ci ten sposób, jeśli chcesz zaoszczędzić mnóstwo czasu. Zamiast szukać na stronie swojej Uczelni, lepiej wpisz odpowiednią frazę w wyszukiwarkę np. „plan zajęć XYZ studia stacjonarne rok 1”.Wyślij link do tego artykułu komuś ze swojego roku, może mu się przyda 😉Bibliografia:Badania, obserwacje i życiowe doświadczenia autora oraz jego znajomych i przyjaciół. 🙂 (stan na (stan na Wyznacz medianą, korzystając ze wzoru. 100, 100, 100, 100, 100, 100, 200, 200, 200, 200, 200, 200, 200, 200, 200, 200, 200, 200, 300, 300, 300, 300, 300, 300, 400, 400, 400, 500, 500, 500, 500, 500, 500, 600, 600, 700, 700, 700, 800, 800, 900, 1000, 1000 Answer

co oznaczają skróty w planie lekcji