Butlonos, delfin butelkonosy, delfin butlonosy, afalina (Tursiops truncatus) to duży ssak z rodziny delfinowatych. Ma ciemny grzbiet i jasną brzuszną stronę. Ma pysk wydłużony w dziób, przypominający butelkę (stąd nazwa delfina). W pysku w szeregu 20-26 zębów. Na grzbiecie trójkątna płetwa zakrzywiona do tyłu, płetwa ogonowa Delfin wysyłany jest na patrol wybranej strefy, by wykorzystać swoją naturalną echolokację. Gdy wykryje on obiekt o parametrach zbliżonych do miny, wysyła przez nasłuchujący komunikator Analiza zdjęć młodych zwierząt potwierdziła, że naukowcy mają do czynienia z pierwszą na świecie krzyżówką dwóch gatunków delfina w warunkach naturalnych. Agrumentem przemawiejącym za odmiennością krzyżówki jest - zdaniem badaczy - ich ubarwienie: inne, niż u typowych młodych reprezentujących każdy z gatunków. Teraz jest inaczej, bo delfinów jest dużo i co chwilę któryś pląsa a to po jednej, a to po drugiej stronie. Czuję radość i zachwyt nad naturą. Rejs jak z National Geographic! 😀. POWRÓT NA LĄD. Gdy już nacieszyliśmy się widokiem pluskającego się obok nas stada, czas było wracać. Rejs trwa około 2h. Teren dzisiejszej Szwajcarii nie zawsze był obszarem śródlądowym. Przed 20 milionami lat obecną Wyżynę Szwajcarską pokrywał ocean, w którym pływały delfiny. Naukowcy z Uniwersytetu w Zurichu odkryli właśnie nieznane gatunki delfina, spokrewnione ze współczesnymi kaszalotami spermacetowatymi i del W tym naturalnym morskim środowisku utworzono wielką turystyczną atrakcję Ejlatu – Rafę Delfinów. Na powierzchni około 10 000 m² i głębokości do 18 metrów żyje tutaj stado delfinów i lwów morskich. Stado delfinów nie jest więzione i ma wolny dostęp do otwartego morza, a pomimo to pozostaje w sąsiedztwie ludzi w obrębie rafy. . 1. Popularnie mówi się, że delfiny to ryby. Jest to jednak błąd, gdyż delfiny to ssaki morskie. Świadczy o tym między innymi to, że oddychają powietrzem atmosferycznym, czyli tym ponad wodą. 2. Delfiny przez fakt, że oddychają powietrzem atmosferycznym nie śpią, a przynajmniej snem głębokim, czy długim. Zapadają jedynie na 15- 20 minutowe drzemki przy powierzchni wody. Jednak nawet podczas nich zachowują czujność i połowa ich mózgu jest aktywna, by utrzymać delfina przy powierzchni wody. 3. Delfiny to stworzenia bardzo towarzyskie. Ich stada mogą mieć ponad 1000 osobników, z czego każdy ma swoje zawołanie w echolokacji – takim języku delfinów. Są również słynne z tego, że lubią zabawę i często wyskakują nad wodę w okolicy statków ludzi. 4. Na świecie występuje około 40 gatunków delfinów, z czego 5 to delfiny żyjące w rzekach. W Polsce także mamy delfina. W Bałtyku pływa bowiem morświn, delfin dorastający do około 1,5 metra długości. 5. Delfiny to drapieżniki. Żywią się głównie rybami i mięczakami żyjącymi w morzach, oceanach i rzekach. Polują stadnie, dzieląc zadanie między sobą. Każdy gatunek ma na dodatek swoją konkretną taktykę, choć najczęściej powtarza się motyw stworzenia sieci rybackiej z bąbli wydychanego powietrza. Kłębią w ten sposób ryby w jednym miejscu i mogą zapewnić każdemu ze stada pożywienie. 6. Delfiny mają około 100 zębów w pysku, jednak nie używają ich do gryzienia. Są one im potrzebne jedynie do łapania ofiar, które połykają w całości. 7. Delfiny zalicza się do grupy zwierząt o największej inteligencji. Potrafią bowiem się ze sobą komunikować zarówno za pomocą echolokacji i mowy ciała, wykorzystują taktykę na polowań, potrafią korzystać z narzędzi – nie zawsze zabawa piłką widoczna na pokazach jest wynikiem tresury. 8. Delfiny potrafią odróżnić innego delfina od swojego odbicia w lustrze. Są jednymi z nielicznych zwierząt, które mają taką świadomość. 9. Delfiny mają bardzo delikatną skórę, która może zostać zraniona choćby przy dotknięciu bardzo twardej powierzchni. Na szczęście mają także zdolność do szybkiego gojenia swoich ran. 10. Młody delfin pozostaje dość długo przy swojej matce, bo nawet dwa lata. Potrafią korzystać z narzędzi, używają własnego języka, mają imiona, baraszkują w wodzie jak dzieci i polują jak świetni myśliwi. Dziś nie mamy już wątpliwości – to najbardziej inteligentne zwierzęta na Ziemi. Oczywiście zaraz po człowieku. Niesamowita Kelly Wśród delfinów, podobnie jak u ludzi, istnieją jednostki zdecydowanie wybijające się ponad normę. Choć wydaje nam się, że zwierzęta w obrębie gatunku mają zbliżoną inteligencję, te sympatyczne stworzenia naprawdę potrafią zaskakiwać. Jednym z takich przypadków jest Kelly – delfin butlonosy przebywający w Instytucie Studiów nad Ssakami Morskimi w Mississippi. Wszystkie delfiny w Instytucie nauczono, aby podnosiły śmieci, które wpadną do ich basenów i pływały z nimi w zębach tak długo, aż nie zobaczą trenera. Ten natomiast w zamian za utrzymywanie czystości, nagradzał zwierzęta rybą. Kelly uczyniła jednak z tego zadania coś więcej, niż tylko prostą „wymianę uprzejmości”. Kiedy zdarzyło się, że ktoś wrzucił do wody papier, ta od razu chowała go pod kamieniem na dnie basenu. Następnym razem wypatrzywszy trenera płynęła w kierunku swojego „schowka”, wydzierając z papieru mniejszy kawałek i przypływając z nim po nagrodę. Po zjedzeniu ryby, Kelly powtarza tą czynność tak długo, jak długo ma po co wracać. Zachowanie to jest niezwykle interesujące choćby z tego powodu, że w jasny sposób wskazuje, iż Kelly nie tylko umie łączyć proste fakty, ale wykazuje się również zdolnością myślenia o przyszłości i planowania nagrody w czasie. Obserwując reakcję trenera, Kelly wywnioskowała we właściwy sobie sposób, że tak większy, jak i mniejszy kawałek nieczystości, które od czasu do czasu lądują w zbiorniku, zapewnią tę samą nagrodę. Wydzierając pojedyncze skrawki papieru (zamiast dawać go w całości od razu) Kelly otrzymywała więcej ryb niż jej kompani w Instytucie. W jakimś sensie zatem odwróciła panującą do tej pory w świecie przyrody regułę – „tresując” człowieka. Jak gdyby tego było mało, nie zatrzymała się jedynie na sztuczce z chowaniem papieru. Pewnego dnia, gdy mewa wleciała do jej basenu, złapała ją, poczekała na obsługę i oddała personelowi oceanarium upolowanego ptaka. A ponieważ ten był duży i nie do końca było jasne czy ptak wpadł do basenu już martwy, otrzymała więcej niż zazwyczaj ryb. To dało Kelly do myślenia. Następnym razem gdy była karmiona, zamiast od razu jeść wszystko, sprytna butlonosa schowała ostatnią rybę w tym samym miejscu, w którym do tej pory trzymała kawałki papieru. Kiedy wokół nie było już ludzi, wyciągnęła przynętę na powierzchnię basenu, aby zwabić głodne mewy, które z łatwością łapała. W ten sposób zdobywała jeszcze więcej jedzenia. Kiedy opanowała już tą strategię do perfekcji, nauczyła jej swoje młode (tak jest, delfiny potrafią się uczyć), a te przekazały umiejętność innym kompanom w akwarium. Zanim trenerzy zrozumieli co się święci, na mewy polowała już połowa populacji delfinów w Instytucie Studiów nad Ssakami Morskimi w Mississippi. Delfin butlonosy w US Army. Źródło: Wikipedia. Delfiny mają imiona? „Inteligencja” to termin, który pomimo powszechnego użycia, nadal nie może się doczekać precyzyjnej definicji i interpretacji. Niemniej większe mózgi są tradycyjnie kojarzone z większą inteligencją, a średnia waga mózgu delfina butlonosego wynosi około 1600 gramów (u dorosłego człowieka to około 1,5 kg). Oczywiście nie sama waga mózgu decyduje o potencjale intelektualnym ssaka, ale jej proporcje w stosunku do masy ciała. A te u delfina są nieco gorsze niż u homo sapiens, ale w świecie zwierząt nie mają już sobie równych. Dzięki silnie pofałdowanej korze, która przekłada się na więcej połączeń pomiędzy neuronami, według większości badaczy delfiny przewyższają inteligencją nawet szympansy. Tak zwany współczynnik encefalizacji, który szacuje faktyczne zdolności percepcyjne danego organizmu, przypisuje pewnym gatunkom delfinów morskich wynik dochodzący do prawie 4,5 punktu, przy następujących wynikach dla poszczególnych gatunków: orka – 2,75; szympans – 2,49; pies – 1,17; kot – 1; mysz – 0,5. Człowiek w podobnych badaniach osiąga rezultat około 7,5 punktu. Delfiny bawią się widząc swoje odbicie w lustrze. Również jeśli chodzi o kwestie komunikacyjne, delfiny wykazują niespotykane nigdzie indziej zachowania. Istnieją mocne dowody na to, że niektóre gwizdy, które stanowią sposób komunikacji tych ssaków, używane są przez delfiny do identyfikacji między osobnikami. Unikatowy gwizd, służący jako rodzaj imienia, rozwija się dość wcześnie w życiu delfinów i wydaje się być przyswajany w procesie naśladowania odgłosów wydawanych przez matkę danego osobnika. Również polując w grupach, delfiny wykazują się zdolnościami planowania i pomysłowością. Jedną ze znanych metod stanowi okrążanie ławic i zacieśnianie kręgu. Podczas ataku ssaki straszą ryby wydawanymi świstami i wypuszczanymi pęcherzykami powietrza. Osobniki polujące w rzekach często wykorzystują masę swojego ciała do zaganiania i „wypłukiwania” ryb na mulisty brzeg. Wśród tych ssaków panuje również silna więź i, podobnie jak u słoni, delfiny wiążą się ze sobą na całe życie. Zdarza się również, że delfiny towarzyszą rannemu lub choremu osobnikowi, pomagając mu utrzymywać się na powierzchni, aż do jego śmierci, niejednokrotnie pomagając także ludziom, np. odganiając od rozbitków rekiny. Pomimo wielu lat prowadzonych badań, zachowanie tych zwierząt ciągle kryje przed nami tajemnice. Wiemy już na pewno, że rozpoznają swoje odbicie w lustrze do tego stopnia, że czerpią przyjemność z oglądania się i robienia przy tym sztuczek. Używają również narzędzi, takich jak np. gąbki „nadziewane” na pysk, które chronią przed ukłuciami płaszczek podczas polowania przy dnie raf koralowych Australii. Mało tego, wszystkie te umiejętności przekazywane są przez matki swoim młodym, a te następnie analogicznie do przypadku Kelly, przekazują wiedzę dalej. Zupełnie jak dzieci Aby przekonać się, na ile stać delfiny pod względem kreatywności, Karen Pryor – znana ekspert od trenowania zwierząt – poddała ich niewielką grupę ciekawemu testowi. Delfiny były wynagradzane za każdym razem, gdy wykazały się nową aktywnością. Potrzeba było raptem kilku prób, aby zwierzęta zorientowały się, jaki rodzaj zachowań jest od nich wymagany. Podobne zadanie postawiono przed dorosłymi ludźmi, którzy miej więcej w podobnym czasie zrozumieli koncepcję eksperymentu. W obu przypadkach Pryor zanotowała krótki okres frustracji (a nawet gniewu w przypadku ludzi), zanim udało się im zrozumieć, czego się od nich wymaga. Ludzie, kiedy już odkryli ukrytą prawidłowość w wynagradzaniu nowych zachowań, wyrażali ulgę i uważali zadanie za wykonane. Natomiast delfiny pływały w podekscytowaniu dookoła basenu, prześcigając się wzajemnie w kolejnych sztuczkach. Jedną z cech przemawiającą na rzecz ogromnego potencjału delfinów jest również charakterystyczna dla nich zdolność naśladowania oraz uczenia się. Młode pozostają pod opieką matki przez kilka lat i ten czas służy im jak swojego rodzaju przedszkole. Obserwując jak starsze osobniki używają upolowanych wcześniej ryb z kolcami do wypłoszenie muren z ich kryjówek przy dnie, młode delfiny analogicznie jak niemowlaki – uczą się naśladując podobne zachowania. Przekonał się o tym jeden z gości amerykańskiego delfinarium. Na nakręconym amatorską kamera filmie można zobaczyć jak mężczyzna stoi z papierosem przy oknie basenu, a następnie puszcza „kółko” z dymu. Obserwujący go młody delfin natychmiast podpływa do matki i wraca z pyskiem pełnym mleka wypuszczając je w wodzie w podobny sposób. Często zdarza się również, że ssaki imitują pływających w basenach nurków, naśladując odgłosy np. czyszczonej szyby, albo wypuszczając bąbelki powietrza w tym samym rytmie, w którym czynią to nurkowie. Przez wzgląd na wspomnianą inteligencję oraz łatwość w wytrenowaniu, delfinami zainteresowały się również armie. Stany Zjednoczone oraz Rosja wykorzystują je do ratowania zaginionych płetwonurków oraz lokalizacji min wodnych. Dużym sukcesem było wykorzystanie delfinów w dwóch konfliktach w Zatoce Perskiej po stronie amerykańskiej. Obecnie w projekcie marynarki wojennej, dotyczącym wykorzystania ssaków morskich w celach militarnych, zaangażowanych jest około 80 delfinów butlonosych. Idealnie przystosowane Delfiny poza tym, że są niesamowicie sprytne, swój sukces gatunkowy zawdzięczają również niesamowitemu przystosowaniu do środowiska, w którym żyją. Charakterystyczny wygląd delfinom zapewnia tzw. melon, czyli wypukły narząd umożliwiającemy echolokację. Wspomniany narząd umieszczony jest w okolicach czoła ssaka. Delfiny rozpoznaje się również dzięki wydłużonym szczękom, posiadającym bardzo liczne uzębienie (u niektórych gatunków do 130 zębów). Płuca delfina są proporcjonalnie niewiele większe od naszych, jednak delfiny wykorzystują tlen efektywniej dzięki magazynowaniu go w mięśniach. Częstotliwość oddechów delfina waha się od 1 do 6 na minutę a butlonose mogą wstrzymywać oddech nawet do około piętnastu minut. Delfiny oceaniczne określane również jako „prawdziwe delfiny”, są najbardziej zróżnicowaną grupą waleni. Rodzina delfinowatych (Delphinidae) obejmuje około 32 gatunków. Większość z nich, zgodnie z nazwą, zamieszkuje otwarty ocean, choć nie jest to ścisłą regułą dla grupy. W niektórych przypadkach delfiny oceaniczne potrafią żerować w wodach przybrzeżnych, zapuszczając się również w koryta rzek. Gdy światło przechodzi z powietrza do wody, zmienia się jego prędkość, w wyniku czego powstaje efekt optyczny zwany załamaniem fali świetlnej. Dla delfinów oznacza to, że ich oczy muszą skorygować te różnice, jeżeli chcą widzieć czysto w obu sytuacjach. Delfiny mają specjalnie przystosowane soczewki i rogówki, które pozwalają im widzieć bezbłędnie w każdych warunkach. Swoją zadziwiającą zwinność ssaki zawdzięczają wyspecjalizowanym gruczołom skórnym, które wydzielają śluz zmniejszający wydatnie opór wody. Podczas polowania czy popisów akrobatycznych potrafią osiągać prędkości zbliżone do 50 km/h. W poszukiwaniu pożywienia zdarza im się nurkować nawet do 260 metrów w głąb oceanu. Dzięki temu niesamowitemu przystosowaniu i ciągle zaskakującemu naukowców potencjałowi, wiele wskazuje na to, że na Ziemi nie jesteśmy jedynymi istotami, które potrafią myśleć. A to chyba, szczególnie w świetle brutalnych połowów delfinów, powinno dać nam do myślenia. Artykuł mojego autorstwa pierwotnie opublikowany na ( Chociaż większość wodnych zwierząt kwalifikuje się jako przedstawicieli ryb, to jednak w morzach i oceanach żyją również ssaki. Wbrew pozorom w wodnych głębinach znaleźć można ich całkiem pokaźną ilość. Manaty, uchatki, morsy, a również delfiny to wyjątkowe zwierzęta, których nie sposób powiązać z lądem, choć to właśnie na lądzie urzęduje większość organizmów klasyfikowanych jako ssaki. delfin to ssak Kiedy mówi się o delfinie, większość osób przywodzi na myśl najbardziej popularne okazy delfina, które znają z filmów bądź zdjęć. Niewiele z nich jednak zdaje sobie sprawę, że rodzaje delfinów można mnożyć i wyliczać. Wyróżnia się bowiem rozmaite rodzaje delfinów zwyczajnych, długopyskich oraz butlonosych. Rodzaje delfinów Delfin to ssak Delfin to ssak wodny zaliczany do rodziny waleni. Co ciekawe, orki również w rzeczywistości są delfinami, co wprawia wiele osób w niemałe zdumienie. Delfiny mają opływowy kształt ciała, co ma ułatwiać im sprawne przemieszczanie się w wodnym środowisku. Cechą charakterystyczną jest trójkątna płetwa na grzbiecie. Pysk delfinów również nie przypomina rybiego, gdyż jest długi oraz wąski niczym dziób. Delfin to ssak Gdzie żyją delfiny? Gdzie żyją delfiny? Odpowiedź na to pytanie została już częściowo udzielona. Bez wątpienia delfina spotkać można wyłącznie w środowisku wodnym, na terenie mórz i oceanów, lecz nie wszystkich. Stada delfinów liczące niejednokrotnie setki osobników, spotkać można w strefie ciepłej i umiarkowanej. Można zatem stwierdzić, że ssaki te nie występują w zimnych wodach, a nawet w Bałtyku są rzadko spotykanymi zwierzętami. Gdzie żyją delfiny? Słuch u delfinów Ponieważ delfiny tworzą potężne stada, posiadają wręcz wybitnie rozwinięty słuch oraz własną gamę dźwięków. Jest ona jednak na tyle bogata, że mimo wielu lat poświęconych na badania, naukowcy wciąż nie odkryli klucza, jakim porozumiewają się delfiny. Co więcej, to właśnie dźwięki oraz doskonały słuch sprawiły, że ssaki te są prawdziwymi mistrzami echolokacji. Pomaga im to na orientację w terenie oraz unikanie przeszkód i innych zagrożeń. Słuch u delfinów Co jedzą delfiny ? Jako że delfiny żyją w wodach morskich i oceanicznych, ich jadłospis nie jest nieograniczony. Zatem co jedzą delfiny? Mimo że wyglądają niegroźnie, a wiele z nich ma przyjazne usposobienie, to bez wątpienia są one drapieżnikami. Delfiny żywią się bowiem mniejszymi rybami, kałamarnicami, krewetkami czy innymi równie niewielkimi organizmami. Co jedzą delfiny ? Zapomnijcie o tych słodkich, wiecznie uśmiechniętych, przesympatycznych licach, na widok których radość wypełnia serce. Delfiny to bezlitosne, drapieżne seks-maszyny, które nie cofną się przed niczym byle tylko osiągnąć swój cel! Oglądając w latach 90. serial "Flipper" można było odnieść wrażenie, że delfiny to - zaraz po kotach i Lassie - najfajniejsze stworzenia świata. Wzbudzające uśmiech, pomocne, do rany przyłóż - nie ma szans, by tak sympatycznie wyglądające stworzenie mogło kogokolwiek skrzywdzić. A jednak - za tym rozanielonym wizerunkiem skrywa się natura tak zwichrowana, że starożytni Rzymianie wyglądają przy delfinach jak dzieci w relacje społeczneProwadzone na szeroką skalę, intensywne badania pozwoliły nakreślić dokładny obraz delfiniej społeczności. Okazuje się, że delfiny prowadzą bardzo swobodny tryb życia, w którym panuje zasada otwartości i osiągania korzyści za wszelką cenę. Korzyść, jak wiadomo, łatwiej osiągają silniejsi lub sprytniejsi od innych albo ci, którzy mają tzw. "plecy". Delfiny wybrały plecy. Sojusze służą delfinom przede wszystkim do zaspokajania ich niebywałego popędu seksualnego i stosowania przemocy, a często jednego i drugiego jak ludzieSwoim zachowaniem delfiny przypominają ludzi. Podobne jak ludzie, trzymają sztamę z innymi osobnikami ze swego gatunku, by wspólnymi siłami dążyć do upragnionego celu. W przypadku delfinów głównym celem jest spółkowanie od rana do nocy. Nieco paradoksalnie zwierzęta te są w stanie ejakulować do kilkunastu razy na dobę, lecz cykl rozrodczy samic stoi ku temu na przeszkodzie. Trzeba bowiem wiedzieć, że po urodzeniu potomstwa samice przez trzy do pięciu lat nie są zainteresowane praktycznie niczym innym niż jego wychowywaniem. I tutaj zaczyna robić się ciekawie. No bo wyobraźcie sobie, że jesteście wypełnioną po brzegi testosteronem (ewentualnie estrogenami, ale o tym za chwilę) maszyną, która nie może zaspokajać swoich potrzeb z atrakcyjną (płodną) samicą. Co robicie?OrgieDelfiny mają na to kilka sposobów. Jeśli w okolicy nie ma żadnej samicy zdolnej do spółkowania, delfiny w grupach po 2-3 osobniki udają się na poszukiwania. Gdy w pobliżu znajdują się samice przynależące już do innej grupy, samce - zazwyczaj w liczbie od 3 do 14 - wyruszają, by je sobie wziąć, a następnie urządzić brutalną orgię. Po przeciwnej stronie czekać na nich będzie prawdopodobnie grupa samców podobnej wielkości, broniąca zajadle swoich samic. W przypadku chronicznego braku osobników płci odmiennej, samce kopulują między sobą - analnie lub pocierając nosami genitalia jeden drugiemu. W ostateczności delfin może zadowolić się żółwiem, kamieniem lub kłodą, dzięki niezwykle czułemu penisowi, służącemu - poza wiadomym zastosowaniem - do badania różnych obiektów. Natomiast w skrajnej potrzebie delfiny uciekają się do cały czas życiu delfinów towarzyszy niespotykana agresja. Być może - podobnie jak lwy, które zabijają młode, by "odzyskać" swoje samice - delfiny uśmiercają własne potomstwo, by samice szybciej wróciły do płodnej formy. Jeśli zabijanie osobników własnego gatunku dla realizacji własnych celów przychodzi im z taką łatwością, to co dopiero zabijanie przedstawicieli innych gatunków... Znane są przypadki delfinów dla rozrywki zabijających morświny i bawiących się ich martwymi ciałami. Istnieje teoria mówiąca, że zabijanie młodych morświnów jest dla delfina swoistym treningiem przed zabijaniem własnych dzieci. No ale właśnie - własnych czy nie własnych?Energiczne samiceWiele napisano w tym tekście o agresywnych samcach, ale co z samicami? Naukowcy ustalili, iż mimo że samice nie tworzą zazwyczaj gangów (zazwyczaj, ponieważ zaobserwowano jedną grupę samic działającą przeciwko młodym samcom), to w kwestii chuci nie odstają one dużo od swoich samczych odpowiedników. Biorą udział w orgiach z kilkoma osobnikami, więc tak na dobrą sprawę trudno określić później kto jest ojcem dziecka. Bywają też równie na ludziBiorąc pod uwagę ich napastliwość oraz fakt, że delfiny mogą współżyć praktycznie ze wszystkim, ataki na ludzi nie powinny dziwić. Co roku odnotowuje się akty agresji delfinów - również na tle seksualnym - wobec nurków, turystów lub ludzi odwiedzających oceanaria; zdarzały się marynarka wojenna trenuje te słodziaki do tropienia min podwodnych i wykrywania obcych nurków. I daje im do tego celu broń. Czasem takie wytrenowane osobniki biorą sobie wolne i płyną na 1, 2, 3. Ogromna inteligencja tych waleni sprawia wrażenie, że podejmują decyzje według pewnych kryteriów zbliżonych do są cennymi i inteligentnymi zwierzętami a zachowanie delfinów zawsze było przedmiotem naszego podziwu. Przeprowadzono różne badania i poszukiwania dotyczące zachowania tych zwierząt i odkryto niesamowite rzeczy. Chcesz wiedzieć, jak bardzo zachowanie delfinów może Cię zadziwić?Zadziwiające zachowanie delfinówBadania przeprowadzone na delfinach, wielorybach i morświnach wykazały, że walenie zachowują się prawie jak ludzie. Wydaje się, że jest to związane z wielkością ich mózgów. Aby dojść do tych wniosków, naukowcy zebrali informacje o 90 różnych gatunkach delfinów, wielorybów i morświnów. Zobaczmy, co rodzaje zachowań delfinów, które bardzo przypominają zachowanie ludzi. Przeczytaj i oceń, które z nich wykazują najwięcej pracują razem dla obopólnej korzyściDelfiny zawsze pływają w grupie, są więc zwierzętami społecznymi. Nie mają też żadnego problemu, żeby pokazać, że potrzebują innych członków grupy dla swojej korzyści. Dlatego właśnie pracują razem i wszystkie razem z tego korzystają. Często spotyka się stada delfinów, które razem gdzieś płyną, albo szukają jedzenia lub wykonują inne prace niezbędne do delfinów wobec młodych: przekazują informacje do nowych pokoleńKiedy w rodzinie pojawiają się nowi członkowie, starsze delfiny uczą młode technik polowania. I robią to bez względu na to, czy są ich rodzicami czy innymi członkami stada. Szkolą młode nawet w korzystaniu z różnych narzędzi, które mogą w tym celu znaleźć pod powierzchnią w grupieMówi się, że w grupie jest siła i jest to lekcja, której delfiny nauczyły się bardzo dobrze. Ilekroć wyruszają na polowanie, robią to w grupie, i dlatego mają gwarantowany sukces. Po zakończeniu łowów nie robią też między sobą problemu, żeby podzielić się tym, co ciekawe, nie ma między nimi konfliktów, nawet jeśli zdobycz nie zaspokaja potrzeb całej grupy. Jeśli nie zaspokoją głodu wszystkich członków rodziny, po prostu będą kontynuować ludzkie zachowanie delfinów widać, gdy rozmawiają ze sobąWszyscy wiedzą, że delfiny emitują osobliwe dźwięki, które pomagają im komunikować się między sobą. Otóż te wyjątkowe dźwięki to swoisty język delfinów, który jest od dawna przedmiotem badań. Ciekawostką jest fakt, że w zależności od regionu, w którym żyją, ich język może się znacznie różnić. Zupełnie, jak u ludzi…Niepowtarzalne gwizdyOprócz ogólnego języka delfinów każdy z osobników ma charakterystyczny sposób gwizdania, który pozwala im się odróżniać między sobą. Można powiedzieć, że niepowtarzalny gwizd to ich osobista identyfikacja lub osobiste zachowanie delfinów: troska o sieroty i instynkt macierzyńskiJeśli delfiny znajdują małe, które nie należą do nich, zwykle je przyjmują do stada i zaczynają się nimi zajmować. Czy to nie przypomina ludzkiego zachowania? To bardzo ciekawy przejaw instynktu macierzyńskiego, który zaobserwowano u bardzo niewielu gatunków w królestwie z innymi gatunkamiDelfiny lubią również wchodzić w interakcje z przedstawicielami innych gatunków. Mogą nawet z nimi współpracować w poszukiwaniu pożywienia lub w innych zajęciach. Ponadto lubią uczestniczyć w różnych działaniach innych zwierząt. Krótko mówiąc, te sympatyczne ssaki morskie lubią zawierać się jak dzieciBez względu na to, ile mają lat, delfiny uwielbiają bawić się z maluchami lub po prostu ze sobą. To pokazuje, że delfiny potrzebują czegoś więcej niż tylko zwykłego. Czasem wygląda to tak, jakby się nudziły i szukały rozrywki. Wymagają aktywnego i przyjemnego życia, które sprawia, że ​​czują się spełnione i te zachowania delfinów mają wiele wspólnego z nami. A jak już powiedzieliśmy wcześniej, ma to wiele wspólnego z rozmiarem ich mózgu, który jest wyjątkowo zatem ponad wszelką wątpliwość, że wieloryby i delfiny są niezwykle inteligentne. Pod tym względem, stanowią więc gatunek najbliższy inteligencji i zachowaniu ludzi i naczelnych. Jeden ze współautorów badania doszedł do ciekawego wniosku, który cytujemy dosłownie:“Walenie mają wiele złożonych zachowań społecznych podobnych do ludzi i innych naczelnych. Mają jednak inne struktury mózgowe niż my, co prowadzi niektórych badaczy do twierdzenia, że wieloryby i delfiny nie były w stanie osiągnąć większych umiejętności poznawczych i społecznych. Uważam, że nasze badania pokazują, że tak nie jest. Ale rodzi się nowe pytanie: w jaki sposób bardzo różne wzorce struktury mózgu u bardzo różnych gatunków mogą powodować bardzo podobne zachowania poznawcze i społeczne?”- Kieran FoxOczywiste jest, że ze względu na formę swojego ciała delfiny nie będą w stanie tworzyć i dochodzić do wielu osiągnięć, które osiągnęliśmy jako ludzie. Na razie nie wiemy także, jak daleko posunie się ich inteligencja. Bez wątpienia wiemy jednak, że zachowanie delfinów dowodzi, że są one wyjątkowym gatunkiem na może Cię zainteresować ...

ile jest delfinów na świecie